^{१६.६.१}वैशंपायन उवाच

^{१६.६.२}दारुकोऽपि कुरून्गत्वा दृष्ट्वा पार्थान्महारथान्
आचष्ट मौसले वृष्णीनन्योन्येनोपसंहृतान्

^{१६.६.३}श्रुत्वा विनष्टान्वार्ष्णेयान्सभोजकुकुरान्धकान्
पाण्डवाः शोकसंतप्ता वित्रस्तमनसोऽभवन्

^{१६.६.४}ततोऽर्जुनस्तानामन्त्र्य केशवस्य प्रियः सखा
प्रययौ मातुलं द्रष्टुं नेदमस्तीति चाब्रवीत्

^{१६.६.५}स वृष्णिनिलयं गत्वा दारुकेण सह प्रभो
ददर्श द्वारकां वीरो मृतनाथामिव स्त्रियम्

^{१६.६.६}याः स्म ता लोकनाथेन नाथवत्यः पुराभवन्
तास्त्वनाथास्तदा नाथं पार्थं दृष्ट्वा विचुक्रुशुः

^{१६.६.७}षोडशस्त्रीसहस्राणि वासुदेवपरिग्रहः
तासामासीन्महान्नादो दृष्ट्वैवार्जुनमागतम्

^{१६.६.८}तास्तु दृष्ट्वैव कौरव्यो बाष्पेण पिहितोऽर्जुनः
हीनाः कृष्णेन पुत्रैश्च नाशकत्सोऽभिवीक्षितुम्

^{१६.६.९}तां स वृष्ण्यन्धकजलां हयमीनां रथोडुपाम्
वादित्ररथघोषौघां वेश्मतीर्थमहाग्रहाम्

^{१६.६.१०}रत्नशैवलसंघाटां वज्रप्राकारमालिनीम्
रथ्यास्रोतोजलावर्तां चत्वरस्तिमितह्रदाम्

^{१६.६.११}रामकृष्णमहाग्राहां द्वारकासरितं तदा
कालपाशग्रहां घोरां नदीं वैतरणीमिव

^{१६.६.१२}तां ददर्शार्जुनो धीमान्विहीनां वृष्णिपुंगवैः
गतश्रियं निरानन्दां पद्मिनीं शिशिरे यथा

^{१६.६.१३}तां दृष्ट्वा द्वारकां पार्थस्ताश्च कृष्णस्य योषितः
सस्वनं बाष्पमुत्सृज्य निपपात महीतले

^{१६.६.१४}सात्राजिती ततः सत्या रुक्मिणी च विशां पते
अभिपत्य प्ररुरुदुः परिवार्य धनंजयम्

^{१६.६.१५}ततस्ताः काञ्चने पीठे समुत्थायोपवेश्य च
अब्रुवन्त्यो महात्मानं परिवार्योपतस्थिरे

^{१६.६.१६}ततः संस्तूय गोविन्दं कथयित्वा च पाण्डवः
आश्वास्य ताः स्त्रियश्चापि मातुलं द्रष्टुमभ्यगात्