^{२.२०.१}जरासंध उवाच

^{२.२०.२}न स्मरेयं कदा वैरं कृतं युष्माभिरित्युत
चिन्तयंश्च न पश्यामि भवतां प्रति वैकृतम्

^{२.२०.३}वैकृते चासति कथं मन्यध्वं मामनागसम्
अरिं विब्रूत तद्विप्राः सतां समय एष हि

^{२.२०.४}अथ धर्मोपघाताद्धि मनः समुपतप्यते
योऽनागसि प्रसृजति क्षत्रियोऽपि न संशयः

^{२.२०.५}अतोऽन्यथाचरँल्लोके धर्मज्ञः सन्महाव्रतः
वृजिनां गतिमाप्नोति श्रेयसोऽप्युपहन्ति च

^{२.२०.६}त्रैलोक्ये क्षत्रधर्माद्धि श्रेयांसं साधुचारिणाम्
अनागसं प्रजानानाः प्रमादादिव जल्पथ

^{२.२०.७}वासुदेव उवाच

^{२.२०.८}कुलकार्यं महाराज कश्चिदेकः कुलोद्वहः
वहते तन्नियोगाद्वै वयमभ्युत्थितास्त्रयः

^{२.२०.९}त्वया चोपहृता राजन्क्षत्रिया लोकवासिनः
तदागः क्रूरमुत्पाद्य मन्यसे किं त्वनागसम्

^{२.२०.१०}राजा राज्ञः कथं साधून्हिंस्यान्नृपतिसत्तम
तद्राज्ञः संनिगृह्य त्वं रुद्रायोपजिहीर्षसि

^{२.२०.११}अस्मांस्तदेनो गच्छेत त्वया बार्हद्रथे कृतम्
वयं हि शक्ता धर्मस्य रक्षणे धर्मचारिणः

^{२.२०.१२}मनुष्याणां समालम्भो न च दृष्टः कदाचन
स कथं मानुषैर्देवं यष्टुमिच्छसि शंकरम्

^{२.२०.१३}सवर्णो हि सवर्णानां पशुसंज्ञां करिष्यति
कोऽन्य एवं यथा हि त्वं जरासंध वृथामतिः

^{२.२०.१४}ते त्वां ज्ञातिक्षयकरं वयमार्तानुसारिणः
ज्ञातिवृद्धिनिमित्तार्थं विनियन्तुमिहागताः

^{२.२०.१५}नास्ति लोके पुमानन्यः क्षत्रियेष्विति चैव यत्
मन्यसे स च ते राजन्सुमहान्बुद्धिविप्लवः

^{२.२०.१६}को हि जानन्नभिजनमात्मनः क्षत्रियो नृप
नाविशेत्स्वर्गमतुलं रणानन्तरमव्ययम्

^{२.२०.१७}स्वर्गं ह्येव समास्थाय रणयज्ञेषु दीक्षिताः
यजन्ते क्षत्रिया लोकांस्तद्विद्धि मगधाधिप

^{२.२०.१८}स्वर्गयोनिर्जयो राजन्स्वर्गयोनिर्महद्यशः
स्वर्गयोनिस्तपो युद्धे मार्गः सोऽव्यभिचारवान्

^{२.२०.१९}एष ह्यैन्द्रो वैजयन्तो गुणो नित्यं समाहितः
येनासुरान्पराजित्य जगत्पाति शतक्रतुः

^{२.२०.२०}स्वर्गमास्थाय कस्य स्याद्विग्रहित्वं यथा तव
मागधैर्विपुलैः सैन्यैर्बाहुल्यबलदर्पितैः

^{२.२०.२१}मावमंस्थाः परान्राजन्नास्ति वीर्यं नरे नरे
समं तेजस्त्वया चैव केवलं मनुजेश्वर

^{२.२०.२२}यावदेव न संबुद्धं तावदेव भवेत्तव
विषह्यमेतदस्माकमतो राजन्ब्रवीमि ते

^{२.२०.२३}जहि त्वं सदृशेष्वेव मानं दर्पं च मागध
मा गमः ससुतामात्यः सबलश्च यमक्षयम्

^{२.२०.२४}दम्भोद्भवः कार्तवीर्य उत्तरश्च बृहद्रथः
श्रेयसो ह्यवमन्येह विनेशुः सबला नृपाः

^{२.२०.२५}मुमुक्षमाणास्त्वत्तश्च न वयं ब्राह्मणब्रुवाः
शौरिरस्मि हृषीकेशो नृवीरौ पाण्डवाविमौ

^{२.२०.२६}त्वामाह्वयामहे राजन्स्थिरो युध्यस्व मागध
मुञ्च वा नृपतीन्सर्वान्मा गमस्त्वं यमक्षयम्

^{२.२०.२७}जरासंध उवाच

^{२.२०.२८}नाजितान्वै नरपतीनहमादद्मि कांश्चन
जितः कः पर्यवस्थाता कोऽत्र यो न मया जितः

^{२.२०.२९}क्षत्रियस्यैतदेवाहुर्धर्म्यं कृष्णोपजीवनम्
विक्रम्य वशमानीय कामतो यत्समाचरेत्

^{२.२०.३०}देवतार्थमुपाकृत्य राज्ञः कृष्ण कथं भयात्
अहमद्य विमुञ्चेयं क्षात्रं व्रतमनुस्मरन्

^{२.२०.३१}सैन्यं सैन्येन व्यूढेन एक एकेन वा पुनः
द्वाभ्यां त्रिभिर्वा योत्स्येऽहं युगपत्पृथगेव वा

^{२.२०.३२}वैशंपायन उवाच

^{२.२०.३३}एवमुक्त्वा जरासंधः सहदेवाभिषेचनम्
आज्ञापयत्तदा राजा युयुत्सुर्भीमकर्मभिः

^{२.२०.३४}स तु सेनापती राजा सस्मार भरतर्षभ
कौशिकं चित्रसेनं च तस्मिन्युद्ध उपस्थिते

^{२.२०.३५}ययोस्ते नामनी लोके हंसेति डिभकेति च
पूर्वं संकथिते पुम्भिर्नृलोके लोकसत्कृते

^{२.२०.३६}तं तु राजन्विभुः शौरी राजानं बलिनां वरम्
स्मृत्वा पुरुषशार्दूल शार्दूलसमविक्रमम्

^{२.२०.३७}सत्यसंधो जरासंधं भुवि भीमपराक्रमम्
भागमन्यस्य निर्दिष्टं वध्यं भूमिभृदच्युतः

^{२.२०.३८}नात्मनात्मवतां मुख्य इयेष मधुसूदनः
ब्रह्मणोऽऽज्ञां पुरस्कृत्य हन्तुं हलधरानुजः