^{३.१३९.१}लोमश उवाच

^{३.१३९.२}एतस्मिन्नेव काले तु बृहद्द्युम्नो महीपतिः
सत्रमास्ते महाभागो रैभ्ययाज्यः प्रतापवान्

^{३.१३९.३}तेन रैभ्यस्य वै पुत्रावर्वावसुपरावसू
वृतौ सहायौ सत्रार्थे बृहद्द्युम्नेन धीमता

^{३.१३९.४}तत्र तौ समनुज्ञातौ पित्रा कौन्तेय जग्मतुः
आश्रमे त्वभवद्रैभ्यो भार्या चैव परावसोः

^{३.१३९.५}अथावलोककोऽगच्छद्गृहानेकः परावसुः
कृष्णाजिनेन संवीतं ददर्श पितरं वने

^{३.१३९.६}जघन्यरात्रे निद्रान्धः सावशेषे तमस्यपि
चरन्तं गहनेऽरण्ये मेने स पितरं मृगम्

^{३.१३९.७}मृगं तु मन्यमानेन पिता वै तेन हिंसितः
अकामयानेन तदा शरीरत्राणमिच्छता

^{३.१३९.८}स तस्य प्रेतकार्याणि कृत्वा सर्वाणि भारत
पुनरागम्य तत्सत्रमब्रवीद्भ्रातरं वचः

^{३.१३९.९}इदं कर्म न शक्तस्त्वं वोढुमेकः कथंचन
मया तु हिंसितस्तातो मन्यमानेन तं मृगम्

^{३.१३९.१०}सोऽस्मदर्थे व्रतं साधु चर त्वं ब्रह्महिंसनम्
समर्थो ह्यहमेकाकी कर्म कर्तुमिदं मुने

^{३.१३९.११}अर्वावसुरुवाच

^{३.१३९.१२}करोतु वै भवान्सत्रं बृहद्द्युम्नस्य धीमतः
ब्रह्महत्यां चरिष्येऽहं त्वदर्थं नियतेन्द्रियः

^{३.१३९.१३}लोमश उवाच

^{३.१३९.१४}स तस्या ब्रह्महत्यायाः पारं गत्वा युधिष्ठिर
अर्वावसुस्तदा सत्रमाजगाम पुनर्मुनिः

^{३.१३९.१५}ततः परावसुर्दृष्ट्वा भ्रातरं समुपस्थितम्
बृहद्द्युम्नमुवाचेदं वचनं परिषद्गतम्

^{३.१३९.१६}एष ते ब्रह्महा यज्ञं मा द्रष्टुं प्रविशेदिति
ब्रह्महा प्रेक्षितेनापि पीडयेत्त्वां न संशयः

^{३.१३९.१७}प्रेष्यैरुत्सार्यमाणस्तु राजन्नर्वावसुस्तदा
न मया ब्रह्महत्येयं कृतेत्याह पुनः पुनः

^{३.१३९.१८}उच्यमानोऽसकृत्प्रेष्यैर्ब्रह्महन्निति भारत
नैव स प्रतिजानाति ब्रह्महत्यां स्वयं कृताम्
मम भ्रात्रा कृतमिदं मया तु परिरक्षितम्

^{३.१३९.१९}प्रीतास्तस्याभवन्देवाः कर्मणार्वावसोर्नृप
तं ते प्रवरयामासुर्निरासुश्च परावसुम्

^{३.१३९.२०}ततो देवा वरं तस्मै ददुरग्निपुरोगमाः
स चापि वरयामास पितुरुत्थानमात्मनः

^{३.१३९.२१}अनागस्त्वं तथा भ्रातुः पितुश्चास्मरणं वधे
भरद्वाजस्य चोत्थानं यवक्रीतस्य चोभयोः

^{३.१३९.२२}ततः प्रादुर्बभूवुस्ते सर्व एव युधिष्ठिर
अथाब्रवीद्यवक्रीतो देवानग्निपुरोगमान्

^{३.१३९.२३}समधीतं मया ब्रह्म व्रतानि चरितानि च
कथं नु रैभ्यः शक्तो मामधीयानं तपस्विनम्
तथायुक्तेन विधिना निहन्तुममरोत्तमाः

^{३.१३९.२४}देवा ऊचुः

^{३.१३९.२५}मैवं कृथा यवक्रीत यथा वदसि वै मुने
ऋते गुरुमधीता हि सुखं वेदास्त्वया पुरा

^{३.१३९.२६}अनेन तु गुरून्दुःखात्तोषयित्वा स्वकर्मणा
कालेन महता क्लेशाद्ब्रह्माधिगतमुत्तमम्

^{३.१३९.२७}लोमश उवाच

^{३.१३९.२८}यवक्रीतमथोक्त्वैवं देवाः साग्निपुरोगमाः
संजीवयित्वा तान्सर्वान्पुनर्जग्मुस्त्रिविष्टपम्

^{३.१३९.२९}आश्रमस्तस्य पुण्योऽयं सदापुष्पफलद्रुमः
अत्रोष्य राजशार्दूल सर्वपापैः प्रमोक्ष्यसे