^{३.२८४.१}जनमेजय उवाच

^{३.२८४.२}यत्तत्तदा महाब्रह्मँल्लोमशो वाक्यमब्रवीत्
इन्द्रस्य वचनादेत्य पाण्डुपुत्रं युधिष्ठिरम्

^{३.२८४.३}यच्चापि ते भयं तीव्रं न च कीर्तयसे क्वचित्
तच्चाप्यपहरिष्यामि सव्यसाचाविहागते

^{३.२८४.४}किं नु तद्विदुषां श्रेष्ठ कर्णं प्रति महद्भयम्
आसीन्न च स धर्मात्मा कथयामास कस्यचित्

^{३.२८४.५}वैशंपायन उवाच

^{३.२८४.६}अहं ते राजशार्दूल कथयामि कथामिमाम्
पृच्छते भरतश्रेष्ठ शुश्रूषस्व गिरं मम

^{३.२८४.७}द्वादशे समतिक्रान्ते वर्षे प्राप्ते त्रयोदशे
पाण्डूनां हितकृच्छक्रः कर्णं भिक्षितुमुद्यतः

^{३.२८४.८}अभिप्रायमथो ज्ञात्वा महेन्द्रस्य विभावसुः
कुण्डलार्थे महाराज सूर्यः कर्णमुपागमत्

^{३.२८४.९}महार्हे शयने वीरं स्पर्ध्यास्तरणसंवृते
शयानमभिविश्वस्तं ब्रह्मण्यं सत्यवादिनम्

^{३.२८४.१०}स्वप्नान्ते निशि राजेन्द्र दर्शयामास रश्मिवान्
कृपया परयाविष्टः पुत्रस्नेहाच्च भारत

^{३.२८४.११}ब्राह्मणो वेदविद्भूत्वा सूर्यो योगाद्धि रूपवान्
हितार्थमब्रवीत्कर्णं सान्त्वपूर्वमिदं वचः

^{३.२८४.१२}कर्ण मद्वचनं तात शृणु सत्यभृतां वर
ब्रुवतोऽद्य महाबाहो सौहृदात्परमं हितम्

^{३.२८४.१३}उपायास्यति शक्रस्त्वां पाण्डवानां हितेप्सया
ब्राह्मणच्छद्मना कर्ण कुण्डलापजिहीर्षया

^{३.२८४.१४}विदितं तेन शीलं ते सर्वस्य जगतस्तथा
यथा त्वं भिक्षितः सद्भिर्ददास्येव न याचसे

^{३.२८४.१५}त्वं हि तात ददास्येव ब्राह्मणेभ्यः प्रयाचितः
वित्तं यच्चान्यदप्याहुर्न प्रत्याख्यासि कर्हिचित्

^{३.२८४.१६}तं त्वामेवंविधं ज्ञात्वा स्वयं वै पाकशासनः
आगन्ता कुण्डलार्थाय कवचं चैव भिक्षितुम्

^{३.२८४.१७}तस्मै प्रयाचमानाय न देये कुण्डले त्वया
अनुनेयः परं शक्त्या श्रेय एतद्धि ते परम्

^{३.२८४.१८}कुण्डलार्थे ब्रुवंस्तात कारणैर्बहुभिस्त्वया
अन्यैर्बहुविधैर्वित्तैः स निवार्यः पुनः पुनः

^{३.२८४.१९}रत्नैः स्त्रीभिस्तथा भोगैर्धनैर्बहुविधैरपि
निदर्शनैश्च बहुभिः कुण्डलेप्सुः पुरंदरः

^{३.२८४.२०}यदि दास्यसि कर्ण त्वं सहजे कुण्डले शुभे
आयुषः प्रक्षयं गत्वा मृत्योर्वशमुपेष्यसि

^{३.२८४.२१}कवचेन च संयुक्तः कुण्डलाभ्यां च मानद
अवध्यस्त्वं रणेऽरीणामिति विद्धि वचो मम

^{३.२८४.२२}अमृतादुत्थितं ह्येतदुभयं रत्नसंभवम्
तस्माद्रक्ष्यं त्वया कर्ण जीवितं चेत्प्रियं तव

^{३.२८४.२३}कर्ण उवाच

^{३.२८४.२४}को मामेवं भवान्प्राह दर्शयन्सौहृदं परम्
कामया भगवन्ब्रूहि को भवान्द्विजवेषधृक्

^{३.२८४.२५}ब्राह्मण उवाच

^{३.२८४.२६}अहं तात सहस्रांशुः सौहृदात्त्वां निदर्शये
कुरुष्वैतद्वचो मे त्वमेतच्छ्रेयः परं हि ते

^{३.२८४.२७}कर्ण उवाच

^{३.२८४.२८}श्रेय एव ममात्यन्तं यस्य मे गोपतिः प्रभुः
प्रवक्ताद्य हितान्वेषी शृणु चेदं वचो मम

^{३.२८४.२९}प्रसादये त्वां वरदं प्रणयाच्च ब्रवीम्यहम्
न निवार्यो व्रतादस्मादहं यद्यस्मि ते प्रियः

^{३.२८४.३०}व्रतं वै मम लोकोऽयं वेत्ति कृत्स्नो विभावसो
यथाहं द्विजमुख्येभ्यो दद्यां प्राणानपि ध्रुवम्

^{३.२८४.३१}यद्यागच्छति शक्रो मां ब्राह्मणच्छद्मनावृतः
हितार्थं पाण्डुपुत्राणां खेचरोत्तम भिक्षितुम्

^{३.२८४.३२}दास्यामि विबुधश्रेष्ठ कुण्डले वर्म चोत्तमम्
न मे कीर्तिः प्रणश्येत त्रिषु लोकेषु विश्रुता

^{३.२८४.३३}मद्विधस्यायशस्यं हि न युक्तं प्राणरक्षणम्
युक्तं हि यशसा युक्तं मरणं लोकसंमतम्

^{३.२८४.३४}सोऽहमिन्द्राय दास्यामि कुण्डले सह वर्मणा
यदि मां बलवृत्रघ्नो भिक्षार्थमुपयास्यति

^{३.२८४.३५}हितार्थं पाण्डुपुत्राणां कुण्डले मे प्रयाचितुम्
तन्मे कीर्तिकरं लोके तस्याकीर्तिर्भविष्यति

^{३.२८४.३६}वृणोमि कीर्तिं लोके हि जीवितेनापि भानुमन्
कीर्तिमानश्नुते स्वर्गं हीनकीर्तिस्तु नश्यति

^{३.२८४.३७}कीर्तिर्हि पुरुषं लोके संजीवयति मातृवत्
अकीर्तिर्जीवितं हन्ति जीवतोऽपि शरीरिणः

^{३.२८४.३८}अयं पुराणः श्लोको हि स्वयं गीतो विभावसो
धात्रा लोकेश्वर यथा कीर्तिरायुर्नरस्य वै

^{३.२८४.३९}पुरुषस्य परे लोके कीर्तिरेव परायणम्
इह लोके विशुद्धा च कीर्तिरायुर्विवर्धनी

^{३.२८४.४०}सोऽहं शरीरजे दत्त्वा कीर्तिं प्राप्स्यामि शाश्वतीम्
दत्त्वा च विधिवद्दानं ब्राह्मणेभ्यो यथाविधि

^{३.२८४.४१}हुत्वा शरीरं संग्रामे कृत्वा कर्म सुदुष्करम्
विजित्य वा परानाजौ यशः प्राप्स्यामि केवलम्

^{३.२८४.४२}भीतानामभयं दत्त्वा संग्रामे जीवितार्थिनाम्
वृद्धान्बालान्द्विजातींश्च मोक्षयित्वा महाभयात्

^{३.२८४.४३}प्राप्स्यामि परमं लोके यशः स्वर्भानुसूदन
जीवितेनापि मे रक्ष्या कीर्तिस्तद्विद्धि मे व्रतम्

^{३.२८४.४४}सोऽहं दत्त्वा मघवते भिक्षामेतामनुत्तमाम्
ब्राह्मणच्छद्मिने देव लोके गन्ता परां गतिम्