^{३.२९४.१}वैशंपायन उवाच

^{३.२९४.२}देवराजमनुप्राप्तं ब्राह्मणच्छद्मना वृषः
दृष्ट्वा स्वागतमित्याह न बुबोधास्य मानसम्

^{३.२९४.३}हिरण्यकण्ठीः प्रमदा ग्रामान्वा बहुगोकुलान्
किं ददानीति तं विप्रमुवाचाधिरथिस्ततः

^{३.२९४.४}ब्राह्मण उवाच

^{३.२९४.५}हिरण्यकण्ठ्यः प्रमदा यच्चान्यत्प्रीतिवर्धनम्
नाहं दत्तमिहेच्छामि तदर्थिभ्यः प्रदीयताम्

^{३.२९४.६}यदेतत्सहजं वर्म कुण्डले च तवानघ
एतदुत्कृत्य मे देहि यदि सत्यव्रतो भवान्

^{३.२९४.७}एतदिच्छाम्यहं क्षिप्रं त्वया दत्तं परंतप
एष मे सर्वलाभानां लाभः परमको मतः

^{३.२९४.८}कर्ण उवाच

^{३.२९४.९}अवनिं प्रमदा गाश्च निर्वापं बहुवार्षिकम्
तत्ते विप्र प्रदास्यामि न तु वर्म न कुण्डले

^{३.२९४.१०}वैशंपायन उवाच

^{३.२९४.११}एवं बहुविधैर्वाक्यैर्याच्यमानः स तु द्विजः
कर्णेन भरतश्रेष्ठ नान्यं वरमयाचत

^{३.२९४.१२}सान्त्वितश्च यथाशक्ति पूजितश्च यथाविधि
नैवान्यं स द्विजश्रेष्ठः कामयामास वै वरम्

^{३.२९४.१३}यदा नान्यं प्रवृणुते वरं वै द्विजसत्तमः
तदैनमब्रवीद्भूयो राधेयः प्रहसन्निव

^{३.२९४.१४}सहजं वर्म मे विप्र कुण्डले चामृतोद्भवे
तेनावध्योऽस्मि लोकेषु ततो नैतद्ददाम्यहम्

^{३.२९४.१५}विशालं पृथिवीराज्यं क्षेमं निहतकण्टकम्
प्रतिगृह्णीष्व मत्तस्त्वं साधु ब्राह्मणपुंगव

^{३.२९४.१६}कुण्डलाभ्यां विमुक्तोऽहं वर्मणा सहजेन च
गमनीयो भविष्यामि शत्रूणां द्विजसत्तम

^{३.२९४.१७}यदा नान्यं वरं वव्रे भगवान्पाकशासनः
ततः प्रहस्य कर्णस्तं पुनरित्यब्रवीद्वचः

^{३.२९४.१८}विदितो देवदेवेश प्रागेवासि मम प्रभो
न तु न्याय्यं मया दातुं तव शक्र वृथा वरम्

^{३.२९४.१९}त्वं हि देवेश्वरः साक्षात्त्वया देयो वरो मम
अन्येषां चैव भूतानामीश्वरो ह्यसि भूतकृत्

^{३.२९४.२०}यदि दास्यामि ते देव कुण्डले कवचं तथा
वध्यतामुपयास्यामि त्वं च शक्रावहास्यताम्

^{३.२९४.२१}तस्माद्विनिमयं कृत्वा कुण्डले वर्म चोत्तमम्
हरस्व शक्र कामं मे न दद्यामहमन्यथा

^{३.२९४.२२}शक्र उवाच

^{३.२९४.२३}विदितोऽहं रवेः पूर्वमायन्नेव तवान्तिकम्
तेन ते सर्वमाख्यातमेवमेतन्न संशयः

^{३.२९४.२४}काममस्तु तथा तात तव कर्ण यथेच्छसि
वर्जयित्वा तु मे वज्रं प्रवृणीष्व यदिच्छसि

^{३.२९४.२५}वैशंपायन उवाच

^{३.२९४.२६}ततः कर्णः प्रहृष्टस्तु उपसंगम्य वासवम्
अमोघां शक्तिमभ्येत्य वव्रे संपूर्णमानसः

^{३.२९४.२७}कर्ण उवाच

^{३.२९४.२८}वर्मणा कुण्डलाभ्यां च शक्तिं मे देहि वासव
अमोघां शत्रुसंघानां घातनीं पृतनामुखे

^{३.२९४.२९}वैशंपायन उवाच

^{३.२९४.३०}ततः संचिन्त्य मनसा मुहूर्तमिव वासवः
शक्त्यर्थं पृथिवीपाल कर्णं वाक्यमथाब्रवीत्

^{३.२९४.३१}कुण्डले मे प्रयच्छस्व वर्म चैव शरीरजम्
गृहाण कर्ण शक्तिं त्वमनेन समयेन मे

^{३.२९४.३२}अमोघा हन्ति शतशः शत्रून्मम करच्युता
पुनश्च पाणिमभ्येति मम दैत्यान्विनिघ्नतः

^{३.२९४.३३}सेयं तव करं प्राप्य हत्वैकं रिपुमूर्जितम्
गर्जन्तं प्रतपन्तं च मामेवैष्यति सूतज

^{३.२९४.३४}कर्ण उवाच

^{३.२९४.३५}एकमेवाहमिच्छामि रिपुं हन्तुं महाहवे
गर्जन्तं प्रतपन्तं च यतो मम भयं भवेत्

^{३.२९४.३६}इन्द्र उवाच

^{३.२९४.३७}एकं हनिष्यसि रिपुं गर्जन्तं बलिनं रणे
त्वं तु यं प्रार्थयस्येकं रक्ष्यते स महात्मना

^{३.२९४.३८}यमाहुर्वेदविद्वांसो वराहमजितं हरिम्
नारायणमचिन्त्यं च तेन कृष्णेन रक्ष्यते

^{३.२९४.३९}कर्ण उवाच

^{३.२९४.४०}एवमप्यस्तु भगवन्नेकवीरवधे मम
अमोघा प्रवरा शक्तिर्येन हन्यां प्रतापिनम्

^{३.२९४.४१}उत्कृत्य तु प्रदास्यामि कुण्डले कवचं च ते
निकृत्तेषु च गात्रेषु न मे बीभत्सता भवेत्

^{३.२९४.४२}इन्द्र उवाच

^{३.२९४.४३}न ते बीभत्सता कर्ण भविष्यति कथंचन
व्रणश्चापि न गात्रेषु यस्त्वं नानृतमिच्छसि

^{३.२९४.४४}यादृशस्ते पितुर्वर्णस्तेजश्च वदतां वर
तादृशेनैव वर्णेन त्वं कर्ण भविता पुनः

^{३.२९४.४५}विद्यमानेषु शस्त्रेषु यद्यमोघामसंशये
प्रमत्तो मोक्ष्यसे चापि त्वय्येवैषा पतिष्यति

^{३.२९४.४६}कर्ण उवाच

^{३.२९४.४७}संशयं परमं प्राप्य विमोक्ष्ये वासवीमिमाम्
यथा मामात्थ शक्र त्वं सत्यमेतद्ब्रवीमि ते

^{३.२९४.४८}वैशंपायन उवाच

^{३.२९४.४९}ततः शक्तिं प्रज्वलितां प्रतिगृह्य विशां पते
शस्त्रं गृहीत्वा निशितं सर्वगात्राण्यकृन्तत

^{३.२९४.५०}ततो देवा मानवा दानवाश्च; निकृन्तन्तं कर्णमात्मानमेवम्
दृष्ट्वा सर्वे सिद्धसंघाश्च नेदु;र्न ह्यस्यासीद्दुःखजो वै विकारः

^{३.२९४.५१}ततो दिव्या दुन्दुभयः प्रणेदुः; पपातोच्चैः पुष्पवर्षं च दिव्यम्
दृष्ट्वा कर्णं शस्त्रसंकृत्तगात्रं; मुहुश्चापि स्मयमानं नृवीरम्

^{३.२९४.५२}ततश्छित्त्वा कवचं दिव्यमङ्गा;त्तथैवार्द्रं प्रददौ वासवाय
तथोत्कृत्य प्रददौ कुण्डले ते; वैकर्तनः कर्मणा तेन कर्णः

^{३.२९४.५३}ततः शक्रः प्रहसन्वञ्चयित्वा; कर्णं लोके यशसा योजयित्वा
कृतं कार्यं पाण्डवानां हि मेने; ततः पश्चाद्दिवमेवोत्पपात

^{३.२९४.५४}श्रुत्वा कर्णं मुषितं धार्तराष्ट्रा; दीनाः सर्वे भग्नदर्पा इवासन्
तां चावस्थां गमितं सूतपुत्रं; श्रुत्वा पार्था जहृषुः काननस्थाः

^{३.२९४.५५}जनमेजय उवाच

^{३.२९४.५६}क्वस्था वीराः पाण्डवास्ते बभूवुः; कुतश्चैतच्छ्रुतवन्तः प्रियं ते
किं वाकार्षुर्द्वादशेऽब्दे व्यतीते; तन्मे सर्वं भगवान्व्याकरोतु

^{३.२९४.५७}वैशंपायन उवाच

^{३.२९४.५८}लब्ध्वा कृष्णां सैन्धवं द्रावयित्वा; विप्रैः सार्धं काम्यकादाश्रमात्ते
मार्कण्डेयाच्छ्रुतवन्तः पुराणं; देवर्षीणां चरितं विस्तरेण

^{३.२९४.५९}प्रत्याजग्मुः सरथाः सानुयात्राः; सर्वैः सार्धं सूदपौरोगवैश्च
ततः पुण्यं द्वैतवनं नृवीरा; निस्तीर्योग्रं वनवासं समग्रम्