^३.७.१वैशंपायन उवाच

^३.७.२गते तु विदुरे राजन्नाश्रमं पाण्डवान्प्रति
धृतराष्ट्रो महाप्राज्ञः पर्यतप्यत भारत

^३.७.३स सभाद्वारमागम्य विदुरस्मारमोहितः
समक्षं पार्थिवेन्द्राणां पपाताविष्टचेतनः

^३.७.४स तु लब्ध्वा पुनः संज्ञां समुत्थाय महीतलात्
समीपोपस्थितं राजा संजयं वाक्यमब्रवीत्

^३.७.५भ्राता मम सुहृच्चैव साक्षाद्धर्म इवापरः
तस्य स्मृत्वाद्य सुभृशं हृदयं दीर्यतीव मे

^३.७.६तमानयस्व धर्मज्ञं मम भ्रातरमाशु वै
इति ब्रुवन्स नृपतिः करुणं पर्यदेवयत्

^३.७.७पश्चात्तापाभिसंतप्तो विदुरस्मारकर्शितः
भ्रातृस्नेहादिदं राजन्संजयं वाक्यमब्रवीत्

^३.७.८गच्छ संजय जानीहि भ्रातरं विदुरं मम
यदि जीवति रोषेण मया पापेन निर्धुतः

^३.७.९न हि तेन मम भ्रात्रा सुसूक्ष्ममपि किंचन
व्यलीकं कृतपूर्वं मे प्राज्ञेनामितबुद्धिना

^{३.७.१०}स व्यलीकं कथं प्राप्तो मत्तः परमबुद्धिमान्
न जह्याज्जीवितं प्राज्ञस्तं गच्छानय संजय

^{३.७.११}तस्य तद्वचनं श्रुत्वा राज्ञस्तमनुमान्य च
संजयो बाढमित्युक्त्वा प्राद्रवत्काम्यकं वनम्

^{३.७.१२}सोऽचिरेण समासाद्य तद्वनं यत्र पाण्डवाः
रौरवाजिनसंवीतं ददर्शाथ युधिष्ठिरम्

^{३.७.१३}विदुरेण सहासीनं ब्राह्मणैश्च सहस्रशः
भ्रातृभिश्चाभिसंगुप्तं देवैरिव शतक्रतुम्

^{३.७.१४}युधिष्ठिरमथाभ्येत्य पूजयामास संजयः
भीमार्जुनयमांश्चापि तदर्हं प्रत्यपद्यत

^{३.७.१५}राज्ञा पृष्टः स कुशलं सुखासीनश्च संजयः
शशंसागमने हेतुमिदं चैवाब्रवीद्वचः

^{३.७.१६}राजा स्मरति ते क्षत्तर्धृतराष्ट्रोऽम्बिकासुतः
तं पश्य गत्वा त्वं क्षिप्रं संजीवय च पार्थिवम्

^{३.७.१७}सोऽनुमान्य नरश्रेष्ठान्पाण्डवान्कुरुनन्दनान्
नियोगाद्राजसिंहस्य गन्तुमर्हसि मानद

^{३.७.१८}एवमुक्तस्तु विदुरो धीमान्स्वजनवत्सलः
युधिष्ठिरस्यानुमते पुनरायाद्गजाह्वयम्

^{३.७.१९}तमब्रवीन्महाप्राज्ञं धृतराष्ट्रः प्रतापवान्
दिष्ट्या प्राप्तोऽसि धर्मज्ञ दिष्ट्या स्मरसि मेऽनघ

^{३.७.२०}अद्य रात्रौ दिवा चाहं त्वत्कृते भरतर्षभ
प्रजागरे प्रपश्यामि विचित्रं देहमात्मनः

^{३.७.२१}सोऽङ्कमादाय विदुरं मूर्ध्न्युपाघ्राय चैव ह
क्षम्यतामिति चोवाच यदुक्तोऽसि मया रुषा

^{३.७.२२}विदुर उवाच

^{३.७.२३}क्षान्तमेव मया राजन्गुरुर्नः परमो भवान्
तथा ह्यस्म्यागतः क्षिप्रं त्वद्दर्शनपरायणः

^{३.७.२४}भवन्ति हि नरव्याघ्र पुरुषा धर्मचेतसः
दीनाभिपातिनो राजन्नात्र कार्या विचारणा

^{३.७.२५}पाण्डोः सुता यादृशा मे तादृशा मे सुतास्तव
दीना इति हि मे बुद्धिरभिपन्नाद्य तान्प्रति

^{३.७.२६}वैशंपायन उवाच

^{३.७.२७}अन्योन्यमनुनीयैवं भ्रातरौ तौ महाद्युती
विदुरो धृतराष्ट्रश्च लेभाते परमां मुदम्