^{५.१०२.१}नारद उवाच

^{५.१०२.२}सूतोऽयं मातलिर्नाम शक्रस्य दयितः सुहृत्
शुचिः शीलगुणोपेतस्तेजस्वी वीर्यवान्बली

^{५.१०२.३}शक्रस्यायं सखा चैव मन्त्री सारथिरेव च
अल्पान्तरप्रभावश्च वासवेन रणे रणे

^{५.१०२.४}अयं हरिसहस्रेण युक्तं जैत्रं रथोत्तमम्
देवासुरेषु युद्धेषु मनसैव नियच्छति

^{५.१०२.५}अनेन विजितानश्वैर्दोर्भ्यां जयति वासवः
अनेन प्रहृते पूर्वं बलभित्प्रहरत्युत

^{५.१०२.६}अस्य कन्या वरारोहा रूपेणासदृशी भुवि
सत्त्वशीलगुणोपेता गुणकेशीति विश्रुता

^{५.१०२.७}तस्यास्य यत्नाच्चरतस्त्रैलोक्यममरद्युते
सुमुखो भवतः पौत्रो रोचते दुहितुः पतिः

^{५.१०२.८}यदि ते रोचते सौम्य भुजगोत्तम माचिरम्
क्रियतामार्यक क्षिप्रं बुद्धिः कन्याप्रतिग्रहे

^{५.१०२.९}यथा विष्णुकुले लक्ष्मीर्यथा स्वाहा विभावसोः
कुले तव तथैवास्तु गुणकेशी सुमध्यमा

^{५.१०२.१०}पौत्रस्यार्थे भवांस्तस्माद्गुणकेशीं प्रतीच्छतु
सदृशीं प्रतिरूपस्य वासवस्य शचीमिव

^{५.१०२.११}पितृहीनमपि ह्येनं गुणतो वरयामहे
बहुमानाच्च भवतस्तथैवैरावतस्य च
सुमुखस्य गुणैश्चैव शीलशौचदमादिभिः

^{५.१०२.१२}अभिगम्य स्वयं कन्यामयं दातुं समुद्यतः
मातलेस्तस्य संमानं कर्तुमर्हो भवानपि

^{५.१०२.१३}कण्व उवाच

^{५.१०२.१४}स तु दीनः प्रहृष्टश्च प्राह नारदमार्यकः
व्रियमाणे तथा पौत्रे पुत्रे च निधनं गते

^{५.१०२.१५}न मे नैतद्बहुमतं देवर्षे वचनं तव
सखा शक्रस्य संयुक्तः कस्यायं नेप्सितो भवेत्

^{५.१०२.१६}कारणस्य तु दौर्बल्याच्चिन्तयामि महामुने
अस्य देहकरस्तात मम पुत्रो महाद्युते
भक्षितो वैनतेयेन दुःखार्तास्तेन वै वयम्

^{५.१०२.१७}पुनरेव च तेनोक्तं वैनतेयेन गच्छता
मासेनान्येन सुमुखं भक्षयिष्य इति प्रभो

^{५.१०२.१८}ध्रुवं तथा तद्भविता जानीमस्तस्य निश्चयम्
तेन हर्षः प्रनष्टो मे सुपर्णवचनेन वै

^{५.१०२.१९}मातलिस्त्वब्रवीदेनं बुद्धिरत्र कृता मया
जामातृभावेन वृतः सुमुखस्तव पुत्रजः

^{५.१०२.२०}सोऽयं मया च सहितो नारदेन च पन्नगः
त्रिलोकेशं सुरपतिं गत्वा पश्यतु वासवम्

^{५.१०२.२१}शेषेणैवास्य कार्येण प्रज्ञास्याम्यहमायुषः
सुपर्णस्य विघाते च प्रयतिष्यामि सत्तम

^{५.१०२.२२}सुमुखश्च मया सार्धं देवेशमभिगच्छतु
कार्यसंसाधनार्थाय स्वस्ति तेऽस्तु भुजंगम

^{५.१०२.२३}ततस्ते सुमुखं गृह्य सर्व एव महौजसः
ददृशुः शक्रमासीनं देवराजं महाद्युतिम्

^{५.१०२.२४}संगत्या तत्र भगवान्विष्णुरासीच्चतुर्भुजः
ततस्तत्सर्वमाचख्यौ नारदो मातलिं प्रति

^{५.१०२.२५}ततः पुरंदरं विष्णुरुवाच भुवनेश्वरम्
अमृतं दीयतामस्मै क्रियताममरैः समः

^{५.१०२.२६}मातलिर्नारदश्चैव सुमुखश्चैव वासव
लभन्तां भवतः कामात्काममेतं यथेप्सितम्

^{५.१०२.२७}पुरंदरोऽथ संचिन्त्य वैनतेयपराक्रमम्
विष्णुमेवाब्रवीदेनं भवानेव ददात्विति

^{५.१०२.२८}विष्णुरुवाच

^{५.१०२.२९}ईशस्त्वमसि लोकानां चराणामचराश्च ये
त्वया दत्तमदत्तं कः कर्तुमुत्सहते विभो

^{५.१०२.३०}कण्व उवाच

^{५.१०२.३१}प्रादाच्छक्रस्ततस्तस्मै पन्नगायायुरुत्तमम्
न त्वेनममृतप्राशं चकार बलवृत्रहा

^{५.१०२.३२}लब्ध्वा वरं तु सुमुखः सुमुखः संबभूव ह
कृतदारो यथाकामं जगाम च गृहान्प्रति

^{५.१०२.३३}नारदस्त्वार्यकश्चैव कृतकार्यौ मुदा युतौ
प्रतिजग्मतुरभ्यर्च्य देवराजं महाद्युतिम्