^{५.१४४.१}वैशंपायन उवाच

^{५.१४४.२}ततः सूर्यान्निश्चरितां कर्णः शुश्राव भारतीम्
दुरत्ययां प्रणयिनीं पितृवद्भास्करेरिताम्

^{५.१४४.३}सत्यमाह पृथा वाक्यं कर्ण मातृवचः कुरु
श्रेयस्ते स्यान्नरव्याघ्र सर्वमाचरतस्तथा

^{५.१४४.४}एवमुक्तस्य मात्रा च स्वयं पित्रा च भानुना
चचाल नैव कर्णस्य मतिः सत्यधृतेस्तदा

^{५.१४४.५}कर्ण उवाच

^{५.१४४.६}न ते न श्रद्दधे वाक्यं क्षत्रिये भाषितं त्वया
धर्मद्वारं ममैतत्स्यान्नियोगकरणं तव

^{५.१४४.७}अकरोन्मयि यत्पापं भवती सुमहात्ययम्
अवकीर्णोऽस्मि ते तेन तद्यशःकीर्तिनाशनम्

^{५.१४४.८}अहं च क्षत्रियो जातो न प्राप्तः क्षत्रसत्क्रियाम्
त्वत्कृते किं नु पापीयः शत्रुः कुर्यान्ममाहितम्

^{५.१४४.९}क्रियाकाले त्वनुक्रोशमकृत्वा त्वमिमं मम
हीनसंस्कारसमयमद्य मां समचूचुदः

^{५.१४४.१०}न वै मम हितं पूर्वं मातृवच्चेष्टितं त्वया
सा मां संबोधयस्यद्य केवलात्महितैषिणी

^{५.१४४.११}कृष्णेन सहितात्को वै न व्यथेत धनंजयात्
कोऽद्य भीतं न मां विद्यात्पार्थानां समितिं गतम्

^{५.१४४.१२}अभ्राता विदितः पूर्वं युद्धकाले प्रकाशितः
पाण्डवान्यदि गच्छामि किं मां क्षत्रं वदिष्यति

^{५.१४४.१३}सर्वकामैः संविभक्तः पूजितश्च सदा भृशम्
अहं वै धार्तराष्ट्राणां कुर्यां तदफलं कथम्

^{५.१४४.१४}उपनह्य परैर्वैरं ये मां नित्यमुपासते
नमस्कुर्वन्ति च सदा वसवो वासवं यथा

^{५.१४४.१५}मम प्राणेन ये शत्रूञ्शक्ताः प्रतिसमासितुम्
मन्यन्तेऽद्य कथं तेषामहं भिन्द्यां मनोरथम्

^{५.१४४.१६}मया प्लवेन संग्रामं तितीर्षन्ति दुरत्ययम्
अपारे पारकामा ये त्यजेयं तानहं कथम्

^{५.१४४.१७}अयं हि कालः संप्राप्तो धार्तराष्ट्रोपजीविनाम्
निर्वेष्टव्यं मया तत्र प्राणानपरिरक्षता

^{५.१४४.१८}कृतार्थाः सुभृता ये हि कृत्यकाल उपस्थिते
अनवेक्ष्य कृतं पापा विकुर्वन्त्यनवस्थिताः

^{५.१४४.१९}राजकिल्बिषिणां तेषां भर्तृपिण्डापहारिणाम्
नैवायं न परो लोको विद्यते पापकर्मणाम्

^{५.१४४.२०}धृतराष्ट्रस्य पुत्राणामर्थे योत्स्यामि ते सुतैः
बलं च शक्तिं चास्थाय न वै त्वय्यनृतं वदे

^{५.१४४.२१}आनृशंस्यमथो वृत्तं रक्षन्सत्पुरुषोचितम्
अतोऽर्थकरमप्येतन्न करोम्यद्य ते वचः

^{५.१४४.२२}न तु तेऽयं समारम्भो मयि मोघो भविष्यति
वध्यान्विषह्यान्संग्रामे न हनिष्यामि ते सुतान्
युधिष्ठिरं च भीमं च यमौ चैवार्जुनादृते

^{५.१४४.२३}अर्जुनेन समं युद्धं मम यौधिष्ठिरे बले
अर्जुनं हि निहत्याजौ संप्राप्तं स्यात्फलं मया
यशसा चापि युज्येयं निहतः सव्यसाचिना

^{५.१४४.२४}न ते जातु नशिष्यन्ति पुत्राः पञ्च यशस्विनि
निरर्जुनाः सकर्णा वा सार्जुना वा हते मयि

^{५.१४४.२५}वैशंपायन उवाच

^{५.१४४.२६}इति कर्णवचः श्रुत्वा कुन्ती दुःखात्प्रवेपती
उवाच पुत्रमाश्लिष्य कर्णं धैर्यादकम्पितम्

^{५.१४४.२७}एवं वै भाव्यमेतेन क्षयं यास्यन्ति कौरवाः
यथा त्वं भाषसे कर्ण दैवं तु बलवत्तरम्

^{५.१४४.२८}त्वया चतुर्णां भ्रातॄणामभयं शत्रुकर्शन
दत्तं तत्प्रतिजानीहि संगरप्रतिमोचनम्

^{५.१४४.२९}अनामयं स्वस्ति चेति पृथाथो कर्णमब्रवीत्
तां कर्णोऽभ्यवदत्प्रीतस्ततस्तौ जग्मतुः पृथक्