^{१३.१३९.१}वायुरुवाच

^{१३.१३९.२}इमां भूमिं ब्राह्मणेभ्यो दित्सुर्वै दक्षिणां पुरा
अङ्गो नाम नृपो राजंस्ततश्चिन्तां मही ययौ

^{१३.१३९.३}धारणीं सर्वभूतानामयं प्राप्य वरो नृपः
कथमिच्छति मां दातुं द्विजेभ्यो ब्रह्मणः सुताम्

^{१३.१३९.४}साहं त्यक्त्वा गमिष्यामि भूमित्वं ब्रह्मणः पदम्
अयं सराष्ट्रो नृपतिर्मा भूदिति ततोऽगमत्

^{१३.१३९.५}ततस्तां कश्यपो दृष्ट्वा व्रजन्तीं पृथिवीं तदा
प्रविवेश महीं सद्यो मुक्त्वात्मानं समाहितः

^{१३.१३९.६}रुद्धा सा सर्वतो जज्ञे तृणौषधिसमन्विता
धर्मोत्तरा नष्टभया भूमिरासीत्ततो नृप

^{१३.१३९.७}एवं वर्षसहस्राणि दिव्यानि विपुलव्रतः
त्रिंशतं कश्यपो राजन्भूमिरासीदतन्द्रितः

^{१३.१३९.८}अथागम्य महाराज नमस्कृत्य च कश्यपम्
पृथिवी काश्यपी जज्ञे सुता तस्य महात्मनः

^{१३.१३९.९}एष राजन्नीदृशो वै ब्राह्मणः कश्यपोऽभवत्
अन्यं प्रब्रूहि वापि त्वं कश्यपात्क्षत्रियं वरम्

^{१३.१३९.१०}तूष्णीं बभूव नृपतिः पवनस्त्वब्रवीत्पुनः
शृणु राजन्नुतथ्यस्य जातस्याङ्गिरसे कुले

^{१३.१३९.११}भद्रा सोमस्य दुहिता रूपेण परमा मता
तस्यास्तुल्यं पतिं सोम उतथ्यं समपश्यत

^{१३.१३९.१२}सा च तीव्रं तपस्तेपे महाभागा यशस्विनी
उतथ्यं तु महाभागं तत्कृतेऽवरयत्तदा

^{१३.१३९.१३}तत आहूय सोतथ्यं ददावत्र यशस्विनीम्
भार्यार्थे स च जग्राह विधिवद्भूरिदक्षिण

^{१३.१३९.१४}तां त्वकामयत श्रीमान्वरुणः पूर्वमेव ह
स चागम्य वनप्रस्थं यमुनायां जहार ताम्

^{१३.१३९.१५}जलेश्वरस्तु हृत्वा तामनयत्स्वपुरं प्रति
परमाद्भुतसंकाशं षट्सहस्रशतह्रदम्

^{१३.१३९.१६}न हि रम्यतरं किंचित्तस्मादन्यत्पुरोत्तमम्
प्रासादैरप्सरोभिश्च दिव्यैः कामैश्च शोभितम्
तत्र देवस्तया सार्धं रेमे राजञ्जलेश्वरः

^{१३.१३९.१७}अथाख्यातमुतथ्याय ततः पत्न्यवमर्दनम्

^{१३.१३९.१८}तच्छ्रुत्वा नारदात्सर्वमुतथ्यो नारदं तदा
प्रोवाच गच्छ ब्रूहि त्वं वरुणं परुषं वचः
मद्वाक्यान्मुञ्च मे भार्यां कस्माद्वा हृतवानसि

^{१३.१३९.१९}लोकपालोऽसि लोकानां न लोकस्य विलोपकः
सोमेन दत्ता भार्या मे त्वया चापहृताद्य वै

^{१३.१३९.२०}इत्युक्तो वचनात्तस्य नारदेन जलेश्वरः
मुञ्च भार्यामुतथ्यस्येत्यथ तं वरुणोऽब्रवीत्
ममैषा सुप्रिया भार्या नैनामुत्स्रष्टुमुत्सहे

^{१३.१३९.२१}इत्युक्तो वरुणेनाथ नारदः प्राप्य तं मुनिम्
उतथ्यमब्रवीद्वाक्यं नातिहृष्टमना इव

^{१३.१३९.२२}गले गृहीत्वा क्षिप्तोऽस्मि वरुणेन महामुने
न प्रयच्छति ते भार्यां यत्ते कार्यं कुरुष्व तत्

^{१३.१३९.२३}नारदस्य वचः श्रुत्वा क्रुद्धः प्राज्वलदङ्गिराः
अपिबत्तेजसा वारि विष्टभ्य सुमहातपाः

^{१३.१३९.२४}पीयमाने च सर्वस्मिंस्तोये वै सलिलेश्वरः
सुहृद्भिः क्षिप्यमाणोऽपि नैवामुञ्चत तां तदा

^{१३.१३९.२५}ततः क्रुद्धोऽब्रवीद्भूमिमुतथ्यो ब्राह्मणोत्तमः
दर्शयस्व स्थलं भद्रे षट्सहस्रशतह्रदम्

^{१३.१३९.२६}ततस्तदिरिणं जातं समुद्रश्चापसर्पितः
तस्माद्देशान्नदीं चैव प्रोवाचासौ द्विजोत्तमः

^{१३.१३९.२७}अदृश्या गच्छ भीरु त्वं सरस्वति मरुं प्रति
अपुण्य एष भवतु देशस्त्यक्तस्त्वया शुभे

^{१३.१३९.२८}तस्मिन्संचूर्णिते देशे भद्रामादाय वारिपः
अददाच्छरणं गत्वा भार्यामाङ्गिरसाय वै

^{१३.१३९.२९}प्रतिगृह्य तु तां भार्यामुतथ्यः सुमनाभवत्
मुमोच च जगद्दुःखाद्वरुणं चैव हैहय

^{१३.१३९.३०}ततः स लब्ध्वा तां भार्यां वरुणं प्राह धर्मवित्
उतथ्यः सुमहातेजा यत्तच्छृणु नराधिप

^{१३.१३९.३१}मयैषा तपसा प्राप्ता क्रोशतस्ते जलाधिप
इत्युक्त्वा तामुपादाय स्वमेव भवनं ययौ

^{१३.१३९.३२}एष राजन्नीदृशो वै उतथ्यो ब्राह्मणर्षभः
ब्रवीम्यहं ब्रूहि वा त्वमुतथ्यात्क्षत्रियं वरम्