^{१४.५६.१}वैशंपायन उवाच

^{१४.५६.२}स तं दृष्ट्वा तथाभूतं राजानं घोरदर्शनम्
दीर्घश्मश्रुधरं नॄणां शोणितेन समुक्षितम्

^{१४.५६.३}चकार न व्यथां विप्रो राजा त्वेनमथाब्रवीत्
प्रत्युत्थाय महातेजा भयकर्ता यमोपमः

^{१४.५६.४}दिष्ट्या त्वमसि कल्याण षष्ठे काले ममान्तिकम्
भक्षं मृगयमाणस्य संप्राप्तो द्विजसत्तम

^{१४.५६.५}उत्तङ्क उवाच

^{१४.५६.६}राजन्गुर्वर्थिनं विद्धि चरन्तं मामिहागतम्
न च गुर्वर्थमुद्युक्तं हिंस्यमाहुर्मनीषिणः

^{१४.५६.७}राजोवाच

^{१४.५६.८}षष्ठे काले ममाहारो विहितो द्विजसत्तम
न च शक्यः समुत्स्रष्टुं क्षुधितेन मयाद्य वै

^{१४.५६.९}उत्तङ्क उवाच

^{१४.५६.१०}एवमस्तु महाराज समयः क्रियतां तु मे
गुर्वर्थमभिनिर्वर्त्य पुनरेष्यामि ते वशम्

^{१४.५६.११}संश्रुतश्च मया योऽर्थो गुरवे राजसत्तम
त्वदधीनः स राजेन्द्र तं त्वा भिक्षे नरेश्वर

^{१४.५६.१२}ददासि विप्रमुख्येभ्यस्त्वं हि रत्नानि सर्वशः
दाता त्वं च नरव्याघ्र पात्रभूतः क्षिताविह
पात्रं प्रतिग्रहे चापि विद्धि मां नृपसत्तम

^{१४.५६.१३}उपाकृत्य गुरोरर्थं त्वदायत्तमरिंदम
समयेनेह राजेन्द्र पुनरेष्यामि ते वशम्

^{१४.५६.१४}सत्यं ते प्रतिजानामि नात्र मिथ्यास्ति किंचन
अनृतं नोक्तपूर्वं मे स्वैरेष्वपि कुतोऽन्यथा

^{१४.५६.१५}सौदास उवाच

^{१४.५६.१६}यदि मत्तस्त्वदायत्तो गुर्वर्थः कृत एव सः
यदि चास्मि प्रतिग्राह्यः सांप्रतं तद्ब्रवीहि मे

^{१४.५६.१७}उत्तङ्क उवाच

^{१४.५६.१८}प्रतिग्राह्यो मतो मे त्वं सदैव पुरुषर्षभ
सोऽहं त्वामनुसंप्राप्तो भिक्षितुं मणिकुण्डले

^{१४.५६.१९}सौदास उवाच

^{१४.५६.२०}पत्न्यास्ते मम विप्रर्षे रुचिरे मणिकुण्डले
वरयार्थं त्वमन्यं वै तं ते दास्यामि सुव्रत

^{१४.५६.२१}उत्तङ्क उवाच

^{१४.५६.२२}अलं ते व्यपदेशेन प्रमाणं यदि ते वयम्
प्रयच्छ कुण्डले मे त्वं सत्यवाग्भव पार्थिव

^{१४.५६.२३}वैशंपायन उवाच

^{१४.५६.२४}इत्युक्तस्त्वब्रवीद्राजा तमुत्तङ्कं पुनर्वचः
गच्छ मद्वचनाद्देवीं ब्रूहि देहीति सत्तम

^{१४.५६.२५}सैवमुक्ता त्वया नूनं मद्वाक्येन शुचिस्मिता
प्रदास्यति द्विजश्रेष्ठ कुण्डले ते न संशयः

^{१४.५६.२६}उत्तङ्क उवाच

^{१४.५६.२७}क्व पत्नी भवतः शक्या मया द्रष्टुं नरेश्वर
स्वयं वापि भवान्पत्नीं किमर्थं नोपसर्पति

^{१४.५६.२८}सौदास उवाच

^{१४.५६.२९}द्रक्ष्यते तां भवानद्य कस्मिंश्चिद्वननिर्झरे
षष्ठे काले न हि मया सा शक्या द्रष्टुमद्य वै

^{१४.५६.३०}उत्तङ्कस्तु तथोक्तः स जगाम भरतर्षभ
मदयन्तीं च दृष्ट्वा सोऽज्ञापयत्स्वं प्रयोजनम्

^{१४.५६.३१}सौदासवचनं श्रुत्वा ततः सा पृथुलोचना
प्रत्युवाच महाबुद्धिमुत्तङ्कं जनमेजय

^{१४.५६.३२}एवमेतन्महाब्रह्मन्नानृतं वदसेऽनघ
अभिज्ञानं तु किंचित्त्वं समानेतुमिहार्हसि

^{१४.५६.३३}इमे हि दिव्ये मणिकुण्डले मे; देवाश्च यक्षाश्च महोरगाश्च
तैस्तैरुपायैः परिहर्तुकामा;श्छिद्रेषु नित्यं परितर्कयन्ति

^{१४.५६.३४}निक्षिप्तमेतद्भुवि पन्नगास्तु; रत्नं समासाद्य परामृषेयुः
यक्षास्तथोच्छिष्टधृतं सुराश्च; निद्रावशं त्वा परिधर्षयेयुः

^{१४.५६.३५}छिद्रेष्वेतेषु हि सदा ह्यधृष्येषु द्विजर्षभ
देवराक्षसनागानामप्रमत्तेन धार्यते

^{१४.५६.३६}स्यन्देते हि दिवा रुक्मं रात्रौ च द्विजसत्तम
नक्तं नक्षत्रताराणां प्रभामाक्षिप्य वर्तते

^{१४.५६.३७}एते ह्यामुच्य भगवन्क्षुत्पिपासाभयं कुतः
विषाग्निश्वापदेभ्यश्च भयं जातु न विद्यते

^{१४.५६.३८}ह्रस्वेन चैते आमुक्ते भवतो ह्रस्वके तदा
अनुरूपेण चामुक्ते तत्प्रमाणे हि जायतः

^{१४.५६.३९}एवंविधे ममैते वै कुण्डले परमार्चिते
त्रिषु लोकेषु विख्याते तदभिज्ञानमानय