^{२.५५.१}विदुर उवाच

^{२.५५.२}महाराज विजानीहि यत्त्वां वक्ष्यामि तच्छृणु
मुमूर्षोरौषधमिव न रोचेतापि ते श्रुतम्

^{२.५५.३}यद्वै पुरा जातमात्रो रुराव; गोमायुवद्विस्वरं पापचेताः
दुर्योधनो भारतानां कुलघ्नः; सोऽयं युक्तो भविता कालहेतुः

^{२.५५.४}गृहे वसन्तं गोमायुं त्वं वै मत्वा न बुध्यसे
दुर्योधनस्य रूपेण शृणु काव्यां गिरं मम

^{२.५५.५}मधु वै माध्विको लब्ध्वा प्रपातं नावबुध्यते
आरुह्य तं मज्जति वा पतनं वाधिगच्छति

^{२.५५.६}सोऽयं मत्तोऽक्षदेवेन मधुवन्न परीक्षते
प्रपातं बुध्यते नैव वैरं कृत्वा महारथैः

^{२.५५.७}विदितं ते महाराज राजस्वेवासमञ्जसम्
अन्धका यादवा भोजाः समेताः कंसमत्यजन्

^{२.५५.८}नियोगाच्च हते तस्मिन्कृष्णेनामित्रघातिना
एवं ते ज्ञातयः सर्वे मोदमानाः शतं समाः

^{२.५५.९}त्वन्नियुक्तः सव्यसाची निगृह्णातु सुयोधनम्
निग्रहादस्य पापस्य मोदन्तां कुरवः सुखम्

^{२.५५.१०}काकेनेमांश्चित्रबर्हाञ्शार्दूलान्क्रोष्टुकेन च
क्रीणीष्व पाण्डवान्राजन्मा मज्जीः शोकसागरे

^{२.५५.११}त्यजेत्कुलार्थे पुरुषं ग्रामस्यार्थे कुलं त्यजेत्
ग्रामं जनपदस्यार्थे आत्मार्थे पृथिवीं त्यजेत्

^{२.५५.१२}सर्वज्ञः सर्वभावज्ञः सर्वशत्रुभयंकरः
इति स्म भाषते काव्यो जम्भत्यागे महासुरान्

^{२.५५.१३}हिरण्यष्ठीविनः कश्चित्पक्षिणो वनगोचरान्
गृहे किल कृतावासाँल्लोभाद्राजन्नपीडयत्

^{२.५५.१४}सदोपभोज्याँल्लोभान्धो हिरण्यार्थे परंतप
आयतिं च तदात्वं च उभे सद्यो व्यनाशयत्

^{२.५५.१५}तदात्वकामः पाण्डूंस्त्वं मा द्रुहो भरतर्षभ
मोहात्मा तप्यसे पश्चात्पक्षिहा पुरुषो यथा

^{२.५५.१६}जातं जातं पाण्डवेभ्यः पुष्पमादत्स्व भारत
मालाकार इवारामे स्नेहं कुर्वन्पुनः पुनः

^{२.५५.१७}वृक्षानङ्गारकारीव मैनान्धाक्षीः समूलकान्
मा गमः ससुतामात्यः सबलश्च पराभवम्

^{२.५५.१८}समवेतान्हि कः पार्थान्प्रतियुध्येत भारत
मरुद्भिः सहितो राजन्नपि साक्षान्मरुत्पतिः