^{३.२०.१}वासुदेव उवाच

^{३.२०.२}एवमुक्तस्तु कौन्तेय सूतपुत्रस्तदा मृधे
प्रद्युम्नमब्रवीच्छ्लक्ष्णं मधुरं वाक्यमञ्जसा

^{३.२०.३}न मे भयं रौक्मिणेय संग्रामे यच्छतो हयान्
युद्धज्ञश्चास्मि वृष्णीनां नात्र किंचिदतोऽन्यथा

^{३.२०.४}आयुष्मन्नुपदेशस्तु सारथ्ये वर्ततां स्मृतः
सर्वार्थेषु रथी रक्ष्यस्त्वं चापि भृशपीडितः

^{३.२०.५}त्वं हि शाल्वप्रयुक्तेन पत्रिणाभिहतो भृशम्
कश्मलाभिहतो वीर ततोऽहमपयातवान्

^{३.२०.६}स त्वं सात्वतमुख्याद्य लब्धसंज्ञो यदृच्छया
पश्य मे हयसंयाने शिक्षां केशवनन्दन

^{३.२०.७}दारुकेणाहमुत्पन्नो यथावच्चैव शिक्षितः
वीतभीः प्रविशाम्येतां शाल्वस्य महतीं चमूम्

^{३.२०.८}एवमुक्त्वा ततो वीर हयान्संचोद्य संगरे
रश्मिभिश्च समुद्यम्य जवेनाभ्यपतत्तदा

^{३.२०.९}मण्डलानि विचित्राणि यमकानीतराणि च
सव्यानि च विचित्राणि दक्षिणानि च सर्वशः

^{३.२०.१०}प्रतोदेनाहता राजन्रश्मिभिश्च समुद्यताः
उत्पतन्त इवाकाशं विबभुस्ते हयोत्तमाः

^{३.२०.११}ते हस्तलाघवोपेतं विज्ञाय नृप दारुकिम्
दह्यमाना इव तदा पस्पृशुश्चरणैर्महीम्

^{३.२०.१२}सोऽपसव्यां चमूं तस्य शाल्वस्य भरतर्षभ
चकार नातियत्नेन तदद्भुतमिवाभवत्

^{३.२०.१३}अमृष्यमाणोऽपसव्यं प्रद्युम्नेन स सौभराट्
यन्तारमस्य सहसा त्रिभिर्बाणैः समर्पयत्

^{३.२०.१४}दारुकस्य सुतस्तं तु बाणवेगमचिन्तयन्
भूय एव महाबाहो प्रययौ हयसंमतः

^{३.२०.१५}ततो बाणान्बहुविधान्पुनरेव स सौभराट्
मुमोच तनये वीरे मम रुक्मिणिनन्दने

^{३.२०.१६}तानप्राप्ताञ्शितैर्बाणैश्चिच्छेद परवीरहा
रौक्मिणेयः स्मितं कृत्वा दर्शयन्हस्तलाघवम्

^{३.२०.१७}छिन्नान्दृष्ट्वा तु तान्बाणान्प्रद्युम्नेन स सौभराट्
आसुरीं दारुणीं मायामास्थाय व्यसृजच्छरान्

^{३.२०.१८}प्रयुज्यमानमाज्ञाय दैतेयास्त्रं महाबलः
ब्रह्मास्त्रेणान्तरा छित्त्वा मुमोचान्यान्पतत्रिणः

^{३.२०.१९}ते तदस्त्रं विधूयाशु विव्यधू रुधिराशनाः
शिरस्युरसि वक्त्रे च स मुमोह पपात च

^{३.२०.२०}तस्मिन्निपतिते क्षुद्रे शाल्वे बाणप्रपीडिते
रौक्मिणेयोऽपरं बाणं संदधे शत्रुनाशनम्

^{३.२०.२१}तमर्चितं सर्वदाशार्हपूगै;राशीर्भिरर्कज्वलनप्रकाशम्
दृष्ट्वा शरं ज्यामभिनीयमानं; बभूव हाहाकृतमन्तरिक्षम्

^{३.२०.२२}ततो देवगणाः सर्वे सेन्द्राः सह धनेश्वराः
नारदं प्रेषयामासुः श्वसनं च महाबलम्

^{३.२०.२३}तौ रौक्मिणेयमागम्य वचोऽब्रूतां दिवौकसाम्
नैष वध्यस्त्वया वीर शाल्वराजः कथंचन

^{३.२०.२४}संहरस्व पुनर्बाणमवध्योऽयं त्वया रणे
एतस्य हि शरस्याजौ नावध्योऽस्ति पुमान्क्वचित्

^{३.२०.२५}मृत्युरस्य महाबाहो रणे देवकिनन्दनः
कृष्णः संकल्पितो धात्रा तन्न मिथ्या भवेदिति

^{३.२०.२६}ततः परमसंहृष्टः प्रद्युम्नः शरमुत्तमम्
संजहार धनुःश्रेष्ठात्तूणे चैव न्यवेशयत्

^{३.२०.२७}तत उत्थाय राजेन्द्र शाल्वः परमदुर्मनाः
व्यपायात्सबलस्तूर्णं प्रद्युम्नशरपीडितः

^{३.२०.२८}स द्वारकां परित्यज्य क्रूरो वृष्णिभिरर्दितः
सौभमास्थाय राजेन्द्र दिवमाचक्रमे तदा