^{३.२३६.१}जनमेजय उवाच

^{३.२३६.२}शत्रुभिर्जितबद्धस्य पाण्डवैश्च महात्मभिः
मोक्षितस्य युधा पश्चान्मानस्थस्य दुरात्मनः

^{३.२३६.३}कत्थनस्यावलिप्तस्य गर्वितस्य च नित्यशः
सदा च पौरुषौदार्यैः पाण्डवानवमन्यतः

^{३.२३६.४}दुर्योधनस्य पापस्य नित्याहंकारवादिनः
प्रवेशो हास्तिनपुरे दुष्करः प्रतिभाति मे

^{३.२३६.५}तस्य लज्जान्वितस्यैव शोकव्याकुलचेतसः
प्रवेशं विस्तरेण त्वं वैशंपायन कीर्तय

^{३.२३६.६}वैशंपायन उवाच

^{३.२३६.७}धर्मराजनिसृष्टस्तु धार्तराष्ट्रः सुयोधनः
लज्जयाधोमुखः सीदन्नुपासर्पत्सुदुःखितः

^{३.२३६.८}स्वपुरं प्रययौ राजा चतुरङ्गबलानुगः
शोकोपहतया बुद्ध्या चिन्तयानः पराभवम्

^{३.२३६.९}विमुच्य पथि यानानि देशे सुयवसोदके
संनिविष्टः शुभे रम्ये भूमिभागे यथेप्सितम्
हस्त्यश्वरथपादातं यथास्थानं न्यवेशयत्

^{३.२३६.१०}अथोपविष्टं राजानं पर्यङ्के ज्वलनप्रभे
उपप्लुतं यथा सोमं राहुणा रात्रिसंक्षये
उपगम्याब्रवीत्कर्णो दुर्योधनमिदं तदा

^{३.२३६.११}दिष्ट्या जीवसि गान्धारे दिष्ट्या नः संगमः पुनः
दिष्ट्या त्वया जिताश्चैव गन्धर्वाः कामरूपिणः

^{३.२३६.१२}दिष्ट्या समग्रान्पश्यामि भ्रातॄंस्ते कुरुनन्दन
विजिगीषून्रणान्मुक्तान्निर्जितारीन्महारथान्

^{३.२३६.१३}अहं त्वभिद्रुतः सर्वैर्गन्धर्वैः पश्यतस्तव
नाशक्नुवं स्थापयितुं दीर्यमाणां स्ववाहिनीम्

^{३.२३६.१४}शरक्षताङ्गश्च भृशं व्यपयातोऽभिपीडितः
इदं त्वत्यद्भुतं मन्ये यद्युष्मानिह भारत

^{३.२३६.१५}अरिष्टानक्षतांश्चापि सदारधनवाहनान्
विमुक्तान्संप्रपश्यामि तस्माद्युद्धादमानुषात्

^{३.२३६.१६}नैतस्य कर्ता लोकेऽस्मिन्पुमान्विद्येत भारत
यत्कृतं ते महाराज सह भ्रातृभिराहवे

^{३.२३६.१७}एवमुक्तस्तु कर्णेन राजा दुर्योधनस्तदा
उवाचावाक्शिरा राजन्बाष्पगद्गदया गिरा