^{४.२२.१}वैशंपायन उवाच

^{४.२२.२}तस्मिन्काले समागम्य सर्वे तत्रास्य बान्धवाः
रुरुदुः कीचकं दृष्ट्वा परिवार्य समन्ततः

^{४.२२.३}सर्वे संहृष्टरोमाणः संत्रस्ताः प्रेक्ष्य कीचकम्
तथा सर्वाङ्गसंभुग्नं कूर्मं स्थल इवोद्धृतम्

^{४.२२.४}पोथितं भीमसेनेन तमिन्द्रेणेव दानवम्
संस्कारयितुमिच्छन्तो बहिर्नेतुं प्रचक्रमुः

^{४.२२.५}ददृशुस्ते ततः कृष्णां सूतपुत्राः समागताः
अदूरादनवद्याङ्गीं स्तम्भमालिङ्ग्य तिष्ठतीम्

^{४.२२.६}समवेतेषु सूतेषु तानुवाचोपकीचकः
हन्यतां शीघ्रमसती यत्कृते कीचको हतः

^{४.२२.७}अथ वा नेह हन्तव्या दह्यतां कामिना सह
मृतस्यापि प्रियं कार्यं सूतपुत्रस्य सर्वथा

^{४.२२.८}ततो विराटमूचुस्ते कीचकोऽस्याः कृते हतः
सहाद्यानेन दह्येत तदनुज्ञातुमर्हसि

^{४.२२.९}पराक्रमं तु सूतानां मत्वा राजान्वमोदत
सैरन्ध्र्याः सूतपुत्रेण सह दाहं विशां पते

^{४.२२.१०}तां समासाद्य वित्रस्तां कृष्णां कमललोचनाम्
मोमुह्यमानां ते तत्र जगृहुः कीचका भृशम्

^{४.२२.११}ततस्तु तां समारोप्य निबध्य च सुमध्यमाम्
जग्मुरुद्यम्य ते सर्वे श्मशानमभितस्तदा

^{४.२२.१२}ह्रियमाणा तु सा राजन्सूतपुत्रैरनिन्दिता
प्राक्रोशन्नाथमिच्छन्ती कृष्णा नाथवती सती

^{४.२२.१३}द्रौपद्युवाच

^{४.२२.१४}जयो जयन्तो विजयो जयत्सेनो जयद्बलः
ते मे वाचं विजानन्तु सूतपुत्रा नयन्ति माम्

^{४.२२.१५}येषां ज्यातलनिर्घोषो विस्फूर्जितमिवाशनेः
व्यश्रूयत महायुद्धे भीमघोषस्तरस्विनाम्

^{४.२२.१६}रथघोषश्च बलवान्गन्धर्वाणां यशस्विनाम्
ते मे वाचं विजानन्तु सूतपुत्रा नयन्ति माम्

^{४.२२.१७}वैशंपायन उवाच

^{४.२२.१८}तस्यास्ताः कृपणा वाचः कृष्णायाः परिदेविताः
श्रुत्वैवाभ्यपतद्भीमः शयनादविचारयन्

^{४.२२.१९}भीमसेन उवाच

^{४.२२.२०}अहं शृणोमि ते वाचं त्वया सैरन्ध्रि भाषिताम्
तस्मात्ते सूतपुत्रेभ्यो न भयं भीरु विद्यते

^{४.२२.२१}वैशंपायन उवाच

^{४.२२.२२}इत्युक्त्वा स महाबाहुर्विजजृम्भे जिघांसया
ततः स व्यायतं कृत्वा वेषं विपरिवर्त्य च
अद्वारेणाभ्यवस्कन्द्य निर्जगाम बहिस्तदा

^{४.२२.२३}स भीमसेनः प्राकारादारुज्य तरसा द्रुमम्
श्मशानाभिमुखः प्रायाद्यत्र ते कीचका गताः

^{४.२२.२४}स तं वृक्षं दशव्यामं सस्कन्धविटपं बली
प्रगृह्याभ्यद्रवत्सूतान्दण्डपाणिरिवान्तकः

^{४.२२.२५}ऊरुवेगेन तस्याथ न्यग्रोधाश्वत्थकिंशुकाः
भूमौ निपतिता वृक्षाः संघशस्तत्र शेरते

^{४.२२.२६}तं सिंहमिव संक्रुद्धं दृष्ट्वा गन्धर्वमागतम्
वित्रेसुः सर्वतः सूता विषादभयकम्पिताः

^{४.२२.२७}तमन्तकमिवायान्तं गन्धर्वं प्रेक्ष्य ते तदा
दिधक्षन्तस्तदा ज्येष्ठं भ्रातरं ह्युपकीचकाः
परस्परमथोचुस्ते विषादभयकम्पिताः

^{४.२२.२८}गन्धर्वो बलवानेति क्रुद्ध उद्यम्य पादपम्
सैरन्ध्री मुच्यतां शीघ्रं महन्नो भयमागतम्

^{४.२२.२९}ते तु दृष्ट्वा तमाविद्धं भीमसेनेन पादपम्
विमुच्य द्रौपदीं तत्र प्राद्रवन्नगरं प्रति

^{४.२२.३०}द्रवतस्तांस्तु संप्रेक्ष्य स वज्री दानवानिव
शतं पञ्चाधिकं भीमः प्राहिणोद्यमसादनम्

^{४.२२.३१}तत आश्वासयत्कृष्णां प्रविमुच्य विशां पते
उवाच च महाबाहुः पाञ्चालीं तत्र द्रौपदीम्
अश्रुपूर्णमुखीं दीनां दुर्धर्षः स वृकोदरः

^{४.२२.३२}एवं ते भीरु वध्यन्ते ये त्वां क्लिश्यन्त्यनागसम्
प्रैहि त्वं नगरं कृष्णे न भयं विद्यते तव
अन्येनाहं गमिष्यामि विराटस्य महानसम्

^{४.२२.३३}पञ्चाधिकं शतं तच्च निहतं तत्र भारत
महावनमिव छिन्नं शिश्ये विगलितद्रुमम्

^{४.२२.३४}एवं ते निहता राजञ्शतं पञ्च च कीचकाः
स च सेनापतिः पूर्वमित्येतत्सूतषट्शतम्

^{४.२२.३५}तद्दृष्ट्वा महदाश्चर्यं नरा नार्यश्च संगताः
विस्मयं परमं गत्वा नोचुः किंचन भारत