^{४.२३.१}वैशंपायन उवाच

^{४.२३.२}ते दृष्ट्वा निहतान्सूतान्राज्ञे गत्वा न्यवेदयन्
गन्धर्वैर्निहता राजन्सूतपुत्राः परःशताः

^{४.२३.३}यथा वज्रेण वै दीर्णं पर्वतस्य महच्छिरः
विनिकीर्णं प्रदृश्येत तथा सूता महीतले

^{४.२३.४}सैरन्ध्री च विमुक्तासौ पुनरायाति ते गृहम्
सर्वं संशयितं राजन्नगरं ते भविष्यति

^{४.२३.५}तथारूपा हि सैरन्ध्री गन्धर्वाश्च महाबलाः
पुंसामिष्टश्च विषयो मैथुनाय न संशयः

^{४.२३.६}यथा सैरन्ध्रिवेषेण न ते राजन्निदं पुरम्
विनाशमेति वै क्षिप्रं तथा नीतिर्विधीयताम्

^{४.२३.७}तेषां तद्वचनं श्रुत्वा विराटो वाहिनीपतिः
अब्रवीत्क्रियतामेषां सूतानां परमक्रिया

^{४.२३.८}एकस्मिन्नेव ते सर्वे सुसमिद्धे हुताशने
दह्यन्तां कीचकाः शीघ्रं रत्नैर्गन्धैश्च सर्वशः

^{४.२३.९}सुदेष्णां चाब्रवीद्राजा महिषीं जातसाध्वसः
सैरन्ध्रीमागतां ब्रूया ममैव वचनादिदम्

^{४.२३.१०}गच्छ सैरन्ध्रि भद्रं ते यथाकामं चराबले
बिभेति राजा सुश्रोणि गन्धर्वेभ्यः पराभवात्

^{४.२३.११}न हि तामुत्सहे वक्तुं स्वयं गन्धर्वरक्षिताम्
स्त्रियस्त्वदोषास्तां वक्तुमतस्त्वां प्रब्रवीम्यहम्

^{४.२३.१२}अथ मुक्ता भयात्कृष्णा सूतपुत्रान्निरस्य च
मोक्षिता भीमसेनेन जगाम नगरं प्रति

^{४.२३.१३}त्रासितेव मृगी बाला शार्दूलेन मनस्विनी
गात्राणि वाससी चैव प्रक्षाल्य सलिलेन सा

^{४.२३.१४}तां दृष्ट्वा पुरुषा राजन्प्राद्रवन्त दिशो दश
गन्धर्वाणां भयत्रस्ताः केचिद्दृष्टीर्न्यमीलयन्

^{४.२३.१५}ततो महानसद्वारि भीमसेनमवस्थितम्
ददर्श राजन्पाञ्चाली यथा मत्तं महाद्विपम्

^{४.२३.१६}तं विस्मयन्ती शनकैः संज्ञाभिरिदमब्रवीत्
गन्धर्वराजाय नमो येनास्मि परिमोचिता

^{४.२३.१७}भीमसेन उवाच

^{४.२३.१८}ये यस्या विचरन्तीह पुरुषा वशवर्तिनः
तस्यास्ते वचनं श्रुत्वा अनृणा विचरन्त्युत

^{४.२३.१९}वैशंपायन उवाच

^{४.२३.२०}ततः सा नर्तनागारे धनंजयमपश्यत
राज्ञः कन्या विराटस्य नर्तयानं महाभुजम्

^{४.२३.२१}ततस्ता नर्तनागाराद्विनिष्क्रम्य सहार्जुनाः
कन्या ददृशुरायान्तीं कृष्णां क्लिष्टामनागसम्

^{४.२३.२२}कन्या ऊचुः

^{४.२३.२३}दिष्ट्या सैरन्ध्रि मुक्तासि दिष्ट्यासि पुनरागता
दिष्ट्या विनिहताः सूता ये त्वां क्लिश्यन्त्यनागसम्

^{४.२३.२४}बृहन्नडोवाच

^{४.२३.२५}कथं सैरन्ध्रि मुक्तासि कथं पापाश्च ते हताः
इच्छामि वै तव श्रोतुं सर्वमेव यथातथम्

^{४.२३.२६}सैरन्ध्र्युवाच

^{४.२३.२७}बृहन्नडे किं नु तव सैरन्ध्र्या कार्यमद्य वै
या त्वं वससि कल्याणि सदा कन्यापुरे सुखम्

^{४.२३.२८}न हि दुःखं समाप्नोषि सैरन्ध्री यदुपाश्नुते
तेन मां दुःखितामेवं पृच्छसे प्रहसन्निव

^{४.२३.२९}बृहन्नडोवाच

^{४.२३.३०}बृहन्नडापि कल्याणि दुःखमाप्नोत्यनुत्तमम्
तिर्यग्योनिगता बाले न चैनामवबुध्यसे

^{४.२३.३१}वैशंपायन उवाच

^{४.२३.३२}ततः सहैव कन्याभिर्द्रौपदी राजवेश्म तत्
प्रविवेश सुदेष्णायाः समीपमपलायिनी

^{४.२३.३३}तामब्रवीद्राजपुत्री विराटवचनादिदम्
सैरन्ध्रि गम्यतां शीघ्रं यत्र कामयसे गतिम्

^{४.२३.३४}राजा बिभेति भद्रं ते गन्धर्वेभ्यः पराभवात्
त्वं चापि तरुणी सुभ्रु रूपेणाप्रतिमा भुवि

^{४.२३.३५}सैरन्ध्र्युवाच

^{४.२३.३६}त्रयोदशाहमात्रं मे राजा क्षमतु भामिनि
कृतकृत्या भविष्यन्ति गन्धर्वास्ते न संशयः

^{४.२३.३७}ततो मां तेऽपनेष्यन्ति करिष्यन्ति च ते प्रियम्
ध्रुवं च श्रेयसा राजा योक्ष्यते सह बान्धवैः