^{४.६२.१}वैशंपायन उवाच

^{४.६२.२}ततो विजित्य संग्रामे कुरून्गोवृषभेक्षणः
समानयामास तदा विराटस्य धनं महत्

^{४.६२.३}गतेषु च प्रभग्नेषु धार्तराष्ट्रेषु सर्वशः
वनान्निष्क्रम्य गहनाद्बहवः कुरुसैनिकाः

^{४.६२.४}भयात्संत्रस्तमनसः समाजग्मुस्ततस्ततः
मुक्तकेशा व्यदृश्यन्त स्थिताः प्राञ्जलयस्तदा

^{४.६२.५}क्षुत्पिपासापरिश्रान्ता विदेशस्था विचेतसः
ऊचुः प्रणम्य संभ्रान्ताः पार्थ किं करवाम ते

^{४.६२.६}अर्जुन उवाच

^{४.६२.७}स्वस्ति व्रजत भद्रं वो न भेतव्यं कथंचन
नाहमार्ताञ्जिघांसामि भृशमाश्वासयामि वः

^{४.६२.८}वैशंपायन उवाच

^{४.६२.९}तस्य तामभयां वाचं श्रुत्वा योधाः समागताः
आयुःकीर्तियशोदाभिस्तमाशिर्भिरनन्दयन्

^{४.६२.१०}ततो निवृत्ताः कुरवः प्रभग्ना वशमास्थिताः
पन्थानमुपसंगम्य फल्गुनो वाक्यमब्रवीत्

^{४.६२.११}राजपुत्र प्रत्यवेक्ष समानीतानि सर्वशः
गोकुलानि महाबाहो वीर गोपालकैः सह

^{४.६२.१२}ततोऽपराह्णे यास्यामो विराटनगरं प्रति
आश्वास्य पाययित्वा च परिप्लाव्य च वाजिनः

^{४.६२.१३}गच्छन्तु त्वरिताश्चैव गोपालाः प्रेषितास्त्वया
नगरे प्रियमाख्यातुं घोषयन्तु च ते जयम्

^{४.६२.१४}वैशंपायन उवाच

^{४.६२.१५}उत्तरस्त्वरमाणोऽथ दूतानाज्ञापयत्ततः
वचनादर्जुनस्यैव आचक्षध्वं जयं मम