^{५.१५१.१}वैशंपायन उवाच

^{५.१५१.२}वासुदेवस्य तद्वाक्यमनुस्मृत्य युधिष्ठिरः
पुनः पप्रच्छ वार्ष्णेयं कथं मन्दोऽब्रवीदिदम्

^{५.१५१.३}अस्मिन्नभ्यागते काले किं च नः क्षममच्युत
कथं च वर्तमाना वै स्वधर्मान्न च्यवेमहि

^{५.१५१.४}दुर्योधनस्य कर्णस्य शकुनेः सौबलस्य च
वासुदेव मतज्ञोऽसि मम सभ्रातृकस्य च

^{५.१५१.५}विदुरस्यापि ते वाक्यं श्रुतं भीष्मस्य चोभयोः
कुन्त्याश्च विपुलप्रज्ञ प्रज्ञा कार्त्स्न्येन ते श्रुता

^{५.१५१.६}सर्वमेतदतिक्रम्य विचार्य च पुनः पुनः
यन्नः क्षमं महाबाहो तद्ब्रवीह्यविचारयन्

^{५.१५१.७}श्रुत्वैतद्धर्मराजस्य धर्मार्थसहितं वचः
मेघदुन्दुभिनिर्घोषः कृष्णो वचनमब्रवीत्

^{५.१५१.८}उक्तवानस्मि यद्वाक्यं धर्मार्थसहितं हितम्
न तु तन्निकृतिप्रज्ञे कौरव्ये प्रतितिष्ठति

^{५.१५१.९}न च भीष्मस्य दुर्मेधाः शृणोति विदुरस्य वा
मम वा भाषितं किंचित्सर्वमेवातिवर्तते

^{५.१५१.१०}न स कामयते धर्मं न स कामयते यशः
जितं स मन्यते सर्वं दुरात्मा कर्णमाश्रितः

^{५.१५१.११}बन्धमाज्ञापयामास मम चापि सुयोधनः
न च तं लब्धवान्कामं दुरात्मा शासनातिगः

^{५.१५१.१२}न च भीष्मो न च द्रोणो युक्तं तत्राहतुर्वचः
सर्वे तमनुवर्तन्ते ऋते विदुरमच्युत

^{५.१५१.१३}शकुनिः सौबलश्चैव कर्णदुःशासनावपि
त्वय्ययुक्तान्यभाषन्त मूढा मूढममर्षणम्

^{५.१५१.१४}किं च तेन मयोक्तेन यान्यभाषन्त कौरवाः
संक्षेपेण दुरात्मासौ न युक्तं त्वयि वर्तते

^{५.१५१.१५}न पार्थिवेषु सर्वेषु य इमे तव सैनिकाः
यत्पापं यन्न कल्याणं सर्वं तस्मिन्प्रतिष्ठितम्

^{५.१५१.१६}न चापि वयमत्यर्थं परित्यागेन कर्हिचित्
कौरवैः शममिच्छामस्तत्र युद्धमनन्तरम्

^{५.१५१.१७}तच्छ्रुत्वा पार्थिवाः सर्वे वासुदेवस्य भाषितम्
अब्रुवन्तो मुखं राज्ञः समुदैक्षन्त भारत

^{५.१५१.१८}युधिष्ठिरस्त्वभिप्रायमुपलभ्य महीक्षिताम्
योगमाज्ञापयामास भीमार्जुनयमैः सह

^{५.१५१.१९}ततः किलकिलाभूतमनीकं पाण्डवस्य ह
आज्ञापिते तदा योगे समहृष्यन्त सैनिकाः

^{५.१५१.२०}अवध्यानां वधं पश्यन्धर्मराजो युधिष्ठिरः
निष्टनन्भीमसेनं च विजयं चेदमब्रवीत्

^{५.१५१.२१}यदर्थं वनवासश्च प्राप्तं दुःखं च यन्मया
सोऽयमस्मानुपैत्येव परोऽनर्थः प्रयत्नतः

^{५.१५१.२२}यस्मिन्यत्नः कृतोऽस्माभिः स नो हीनः प्रयत्नतः
अकृते तु प्रयत्नेऽस्मानुपावृत्तः कलिर्महान्

^{५.१५१.२३}कथं ह्यवध्यैः संग्रामः कार्यः सह भविष्यति
कथं हत्वा गुरून्वृद्धान्विजयो नो भविष्यति

^{५.१५१.२४}तच्छ्रुत्वा धर्मराजस्य सव्यसाची परंतपः
यदुक्तं वासुदेवेन श्रावयामास तद्वचः

^{५.१५१.२५}उक्तवान्देवकीपुत्रः कुन्त्याश्च विदुरस्य च
वचनं तत्त्वया राजन्निखिलेनावधारितम्

^{५.१५१.२६}न च तौ वक्ष्यतोऽधर्ममिति मे नैष्ठिकी मतिः
न चापि युक्तं कौन्तेय निवर्तितुमयुध्यतः

^{५.१५१.२७}तच्छ्रुत्वा वासुदेवोऽपि सव्यसाचिवचस्तदा
स्मयमानोऽब्रवीत्पार्थमेवमेतदिति ब्रुवन्

^{५.१५१.२८}ततस्ते धृतसंकल्पा युद्धाय सहसैनिकाः
पाण्डवेया महाराज तां रात्रिं सुखमावसन्