^{५.१५९.१}संजय उवाच

^{५.१५९.२}उलूकस्त्वर्जुनं भूयो यथोक्तं वाक्यमब्रवीत्
आशीविषमिव क्रुद्धं तुदन्वाक्यशलाकया

^{५.१५९.३}तस्य तद्वचनं श्रुत्वा रुषिताः पाण्डवा भृशम्
प्रागेव भृशसंक्रुद्धाः कैतव्येन प्रधर्षिताः

^{५.१५९.४}नासनेष्ववतिष्ठन्त बाहूंश्चैव विचिक्षिपुः
आशीविषा इव क्रुद्धा वीक्षां चक्रुः परस्परम्

^{५.१५९.५}अवाक्शिरा भीमसेनः समुदैक्षत केशवम्
नेत्राभ्यां लोहितान्ताभ्यामाशीविष इव श्वसन्

^{५.१५९.६}आर्तं वातात्मजं दृष्ट्वा क्रोधेनाभिहतं भृशम्
उत्स्मयन्निव दाशार्हः कैतव्यं प्रत्यभाषत

^{५.१५९.७}प्रयाहि शीघ्रं कैतव्य ब्रूयाश्चैव सुयोधनम्
श्रुतं वाक्यं गृहीतोऽर्थो मतं यत्ते तथास्तु तत्

^{५.१५९.८}मद्वचश्चापि भूयस्ते वक्तव्यः स सुयोधनः
श्व इदानीं प्रदृश्येथाः पुरुषो भव दुर्मते

^{५.१५९.९}मन्यसे यच्च मूढ त्वं न योत्स्यति जनार्दनः
सारथ्येन वृतः पार्थैरिति त्वं न बिभेषि च

^{५.१५९.१०}जघन्यकालमप्येतद्भवेद्यत्सर्वपार्थिवान्
निर्दहेयमहं क्रोधात्तृणानीव हुताशनः

^{५.१५९.११}युधिष्ठिरनियोगात्तु फल्गुनस्य महात्मनः
करिष्ये युध्यमानस्य सारथ्यं विदितात्मनः

^{५.१५९.१२}यद्युत्पतसि लोकांस्त्रीन्यद्याविशसि भूतलम्
तत्र तत्रार्जुनरथं प्रभाते द्रक्ष्यसेऽग्रतः

^{५.१५९.१३}यच्चापि भीमसेनस्य मन्यसे मोघगर्जितम्
दुःशासनस्य रुधिरं पीतमित्यवधार्यताम्

^{५.१५९.१४}न त्वां समीक्षते पार्थो नापि राजा युधिष्ठिरः
न भीमसेनो न यमौ प्रतिकूलप्रभाषिणम्