^५.७.१वैशंपायन उवाच

^५.७.२गते द्वारवतीं कृष्णे बलदेवे च माधवे
सह वृष्ण्यन्धकैः सर्वैर्भोजैश्च शतशस्तथा

^५.७.३सर्वमागमयामास पाण्डवानां विचेष्टितम्
धृतराष्ट्रात्मजो राजा दूतैः प्रणिहितैश्चरैः

^५.७.४स श्रुत्वा माधवं यातं सदश्वैरनिलोपमैः
बलेन नातिमहता द्वारकामभ्ययात्पुरीम्

^५.७.५तमेव दिवसं चापि कौन्तेयः पाण्डुनन्दनः
आनर्तनगरीं रम्यां जगामाशु धनंजयः

^५.७.६तौ यात्वा पुरुषव्याघ्रौ द्वारकां कुरुनन्दनौ
सुप्तं ददृशतुः कृष्णं शयानं चोपजग्मतुः

^५.७.७ततः शयाने गोविन्दे प्रविवेश सुयोधनः
उच्छीर्षतश्च कृष्णस्य निषसाद वरासने

^५.७.८ततः किरीटी तस्यानु प्रविवेश महामनाः
पश्चार्धे च स कृष्णस्य प्रह्वोऽतिष्ठत्कृताञ्जलिः

^५.७.९प्रतिबुद्धः स वार्ष्णेयो ददर्शाग्रे किरीटिनम्
स तयोः स्वागतं कृत्वा यथार्हं प्रतिपूज्य च
तदागमनजं हेतुं पप्रच्छ मधुसूदनः

^{५.७.१०}ततो दुर्योधनः कृष्णमुवाच प्रहसन्निव
विग्रहेऽस्मिन्भवान्साह्यं मम दातुमिहार्हति

^{५.७.११}समं हि भवतः सख्यं मयि चैवार्जुनेऽपि च
तथा संबन्धकं तुल्यमस्माकं त्वयि माधव

^{५.७.१२}अहं चाभिगतः पूर्वं त्वामद्य मधुसूदन
पूर्वं चाभिगतं सन्तो भजन्ते पूर्वसारिणः

^{५.७.१३}त्वं च श्रेष्ठतमो लोके सतामद्य जनार्दन
सततं संमतश्चैव सद्वृत्तमनुपालय

^{५.७.१४}कृष्ण उवाच

^{५.७.१५}भवानभिगतः पूर्वमत्र मे नास्ति संशयः
दृष्टस्तु प्रथमं राजन्मया पार्थो धनंजयः

^{५.७.१६}तव पूर्वाभिगमनात्पूर्वं चाप्यस्य दर्शनात्
साहाय्यमुभयोरेव करिष्यामि सुयोधन

^{५.७.१७}प्रवारणं तु बालानां पूर्वं कार्यमिति श्रुतिः
तस्मात्प्रवारणं पूर्वमर्हः पार्थो धनंजयः

^{५.७.१८}मत्संहननतुल्यानां गोपानामर्बुदं महत्
नारायणा इति ख्याताः सर्वे संग्रामयोधिनः

^{५.७.१९}ते वा युधि दुराधर्षा भवन्त्वेकस्य सैनिकाः
अयुध्यमानः संग्रामे न्यस्तशस्त्रोऽहमेकतः

^{५.७.२०}आभ्यामन्यतरं पार्थ यत्ते हृद्यतरं मतम्
तद्वृणीतां भवानग्रे प्रवार्यस्त्वं हि धर्मतः

^{५.७.२१}वैशंपायन उवाच

^{५.७.२२}एवमुक्तस्तु कृष्णेन कुन्तीपुत्रो धनंजयः
अयुध्यमानं संग्रामे वरयामास केशवम्

^{५.७.२३}सहस्राणां सहस्रं तु योधानां प्राप्य भारत
कृष्णं चापहृतं ज्ञात्वा संप्राप परमां मुदम्

^{५.७.२४}दुर्योधनस्तु तत्सैन्यं सर्वमादाय पार्थिवः
ततोऽभ्ययाद्भीमबलो रौहिणेयं महाबलम्

^{५.७.२५}सर्वं चागमने हेतुं स तस्मै संन्यवेदयत्
प्रत्युवाच ततः शौरिर्धार्तराष्ट्रमिदं वचः

^{५.७.२६}विदितं ते नरव्याघ्र सर्वं भवितुमर्हति
यन्मयोक्तं विराटस्य पुरा वैवाहिके तदा

^{५.७.२७}निगृह्योक्तो हृषीकेशस्त्वदर्थं कुरुनन्दन
मया संबन्धकं तुल्यमिति राजन्पुनः पुनः

^{५.७.२८}न च तद्वाक्यमुक्तं वै केशवः प्रत्यपद्यत
न चाहमुत्सहे कृष्णं विना स्थातुमपि क्षणम्

^{५.७.२९}नाहं सहायः पार्थानां नापि दुर्योधनस्य वै
इति मे निश्चिता बुद्दिर्वासुदेवमवेक्ष्य ह

^{५.७.३०}जातोऽसि भारते वंशे सर्वपार्थिवपूजिते
गच्छ युध्यस्व धर्मेण क्षात्रेण भरतर्षभ

^{५.७.३१}इत्येवमुक्तः स तदा परिष्वज्य हलायुधम्
कृष्णं चापहृतं ज्ञात्वा युद्धान्मेने जितं जयम्

^{५.७.३२}सोऽभ्ययात्कृतवर्माणं धृतराष्ट्रसुतो नृपः
कृतवर्मा ददौ तस्य सेनामक्षौहिणीं तदा

^{५.७.३३}स तेन सर्वसैन्येन भीमेन कुरुनन्दनः
वृतः प्रतिययौ हृष्टः सुहृदः संप्रहर्षयन्

^{५.७.३४}गते दुर्योधने कृष्णः किरीटिनमथाब्रवीत्
अयुध्यमानः कां बुद्धिमास्थायाहं त्वया वृतः

^{५.७.३५}अर्जुन उवाच

^{५.७.३६}भवान्समर्थस्तान्सर्वान्निहन्तुं नात्र संशयः
निहन्तुमहमप्येकः समर्थः पुरुषोत्तम

^{५.७.३७}भवांस्तु कीर्तिमाँल्लोके तद्यशस्त्वां गमिष्यति
यशसा चाहमप्यर्थी तस्मादसि मया वृतः

^{५.७.३८}सारथ्यं तु त्वया कार्यमिति मे मानसं सदा
चिररात्रेप्सितं कामं तद्भवान्कर्तुमर्हति

^{५.७.३९}वासुदेव उवाच

^{५.७.४०}उपपन्नमिदं पार्थ यत्स्पर्धेथा मया सह
सारथ्यं ते करिष्यामि कामः संपद्यतां तव

^{५.७.४१}वैशंपायन उवाच

^{५.७.४२}एवं प्रमुदितः पार्थः कृष्णेन सहितस्तदा
वृतो दाशार्हप्रवरैः पुनरायाद्युधिष्ठिरम्