^{७.१७.१}संजय उवाच

^{७.१७.२}ततः संशप्तका राजन्समे देशे व्यवस्थिताः
व्यूह्यानीकं रथैरेव चन्द्रार्धाख्यं मुदान्विताः

^{७.१७.३}ते किरीटिनमायान्तं दृष्ट्वा हर्षेण मारिष
उदक्रोशन्नरव्याघ्राः शब्देन महता तदा

^{७.१७.४}स शब्दः प्रदिशः सर्वा दिशः खं च समावृणोत्
आवृतत्वाच्च लोकस्य नासीत्तत्र प्रतिस्वनः

^{७.१७.५}अतीव संप्रहृष्टांस्तानुपलभ्य धनंजयः
किंचिदभ्युत्स्मयन्कृष्णमिदं वचनमब्रवीत्

^{७.१७.६}पश्यैतान्देवकीमातर्मुमूर्षूनद्य संयुगे
भ्रातॄंस्त्रैगर्तकानेवं रोदितव्ये प्रहर्षितान्

^{७.१७.७}अथ वा हर्षकालोऽयं त्रैगर्तानामसंशयम्
कुनरैर्दुरवापान्हि लोकान्प्राप्स्यन्त्यनुत्तमान्

^{७.१७.८}एवमुक्त्वा महाबाहुर्हृषीकेशं ततोऽर्जुनः
आससाद रणे व्यूढां त्रैगर्तानामनीकिनीम्

^{७.१७.९}स देवदत्तमादाय शङ्खं हेमपरिष्कृतम्
दध्मौ वेगेन महता फल्गुनः पूरयन्दिशः

^{७.१७.१०}तेन शब्देन वित्रस्ता संशप्तकवरूथिनी
निश्चेष्टावस्थिता संख्ये अश्मसारमयी यथा

^{७.१७.११}वाहास्तेषां विवृत्ताक्षाः स्तब्धकर्णशिरोधराः
विष्टब्धचरणा मूत्रं रुधिरं च प्रसुस्रुवुः

^{७.१७.१२}उपलभ्य च ते संज्ञामवस्थाप्य च वाहिनीम्
युगपत्पाण्डुपुत्राय चिक्षिपुः कङ्कपत्रिणः

^{७.१७.१३}तान्यर्जुनः सहस्राणि दश पञ्चैव चाशुगैः
अनागतान्येव शरैश्चिच्छेदाशुपराक्रमः

^{७.१७.१४}ततोऽर्जुनं शितैर्बाणैर्दशभिर्दशभिः पुनः
प्रत्यविध्यंस्ततः पार्थस्तानविध्यत्त्रिभिस्त्रिभिः

^{७.१७.१५}एकैकस्तु ततः पार्थं राजन्विव्याध पञ्चभिः
स च तान्प्रतिविव्याध द्वाभ्यां द्वाभ्यां पराक्रमी

^{७.१७.१६}भूय एव तु संरब्धास्तेऽर्जुनं सहकेशवम्
आपूरयञ्शरैस्तीक्ष्णैस्तटाकमिव वृष्टिभिः

^{७.१७.१७}ततः शरसहस्राणि प्रापतन्नर्जुनं प्रति
भ्रमराणामिव व्राताः फुल्लद्रुमगणे वने

^{७.१७.१८}ततः सुबाहुस्त्रिंशद्भिरद्रिसारमयैर्दृढैः
अविध्यदिषुभिर्गाढं किरीटे सव्यसाचिनम्

^{७.१७.१९}तैः किरीटी किरीटस्थैर्हेमपुङ्खैरजिह्मगैः
शातकुम्भमयापीडो बभौ यूप इवोच्छ्रितः

^{७.१७.२०}हस्तावापं सुबाहोस्तु भल्लेन युधि पाण्डवः
चिच्छेद तं चैव पुनः शरवर्षैरवाकिरत्

^{७.१७.२१}ततः सुशर्मा दशभिः सुरथश्च किरीटिनम्
सुधर्मा सुधनुश्चैव सुबाहुश्च समर्पयन्

^{७.१७.२२}तांस्तु सर्वान्पृथग्बाणैर्वानरप्रवरध्वजः
प्रत्यविध्यद्ध्वजांश्चैषां भल्लैश्चिच्छेद काञ्चनान्

^{७.१७.२३}सुधन्वनो धनुश्छित्त्वा हयान्वै न्यवधीच्छरैः
अथास्य सशिरस्त्राणं शिरः कायादपाहरत्

^{७.१७.२४}तस्मिंस्तु पतिते वीरे त्रस्तास्तस्य पदानुगाः
व्यद्रवन्त भयाद्भीता येन दौर्योधनं बलम्

^{७.१७.२५}ततो जघान संक्रुद्धो वासविस्तां महाचमूम्
शरजालैरविच्छिन्नैस्तमः सूर्य इवांशुभिः

^{७.१७.२६}ततो भग्ने बले तस्मिन्विप्रयाते समन्ततः
सव्यसाचिनि संक्रुद्धे त्रैगर्तान्भयमाविशत्

^{७.१७.२७}ते वध्यमानाः पार्थेन शरैः संनतपर्वभिः
अमुह्यंस्तत्र तत्रैव त्रस्ता मृगगणा इव

^{७.१७.२८}ततस्त्रिगर्तराट्क्रुद्धस्तानुवाच महारथान्
अलं द्रुतेन वः शूरा न भयं कर्तुमर्हथ

^{७.१७.२९}शप्त्वा तु शपथान्घोरान्सर्वसैन्यस्य पश्यतः
गत्वा दौर्योधनं सैन्यं किं वै वक्ष्यथ मुख्यगाः

^{७.१७.३०}नावहास्याः कथं लोके कर्मणानेन संयुगे
भवेम सहिताः सर्वे निवर्तध्वं यथाबलम्

^{७.१७.३१}एवमुक्तास्तु ते राजन्नुदक्रोशन्मुहुर्मुहुः
शङ्खांश्च दध्मिरे वीरा हर्षयन्तः परस्परम्

^{७.१७.३२}ततस्ते संन्यवर्तन्त संशप्तकगणाः पुनः
नारायणाश्च गोपालाः कृत्वा मृत्युं निवर्तनम्